Βαραίνει η ευθύνη…
Η επιστροφή στις νίκες έστω και στο 90’ και κάτι ήταν σημαντική για το ΑΠΟΕΛ, σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρύψει τα αγωνιστικά προβλήματα κάτω από το χαλί. Οι «γαλαζοκίτρινοι» ούτε κόντρα στην Αλκή δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν σαν ομάδα που επιβάλλει τους δικούς της κανόνες στο γήπεδο, έδειξε αδυναμία να δημιουργήσει με ορθόδοξο τρόπο ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα και λίγο έλειψε να μείνει για τρίτο σερί ματς μακριά από τις νίκες και χωρίς γκολ.
Η σωστή αντίληψη και ανάλυση των πραγμάτων, δεν μπορεί να μην φέρει προβληματισμό αφού είναι σκηνικό που επαναλαμβάνεται και συγκεκριμένες αδυναμίες δεν διορθώνονται. Λόγοι σαφώς και υπάρχουν γιατί το ΑΠΟΕΛ απέναντι σε κλειστές άμυνες αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα. Δείχνει τρομερή αδυναμία να επιτεθεί από τα άκρα όταν δεν είναι στο γήπεδο ο Αλωνεύτης, δεν υπάρχει ούτε η κάθετη μπαλιά και ο τρόπος με τον οποίο προσπαθεί να πατήσει αντίπαλη περιοχή είναι άκρως προβλέψιμος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι στα τελευταία τρία ματς πρωταθλήματος, σκόραρε μόνο μια φορά και δεν επιβεβαιώνει στο γήπεδο ούτε πως είναι ομάδα με τεράστιο βάθος και ποιότητα μέχρι τώρα.
Βαραίνει η ευθύνη της εικόνας πρώτα απ’ όλους τον Γιώργο Δώνη για συγκεκριμένους λόγους. Για παράδειγμα κόντρα στην Αλκή και μετά από το ματς με τη Τότεναμ όπου οι παίκτες του έδωσαν πολλές δυνάμεις, προτίμησε να ρίξει μόλις δύο νέα πρόσωπα στην ενδεκάδα, τον Αλεξάνδρου αναγκαστικά στη θέση του τιμωρημένου Λάγο και τον Ορ.
Ο Ντε Καμάργκο «φωνάζει» ότι χρειάζεται ανάσες, ο Ποτέ έμεινε ξεχασμένος στον πάγκο, ενώ ο Λούκας Σόουζα για δεύτερο σερί ματς μπήκε σαν αλλαγή και είχε καλή παρουσία, δείχνοντας ότι είναι ο παίκτης που μπορεί να αλλάξει σημαντικά την εικόνα του ΑΠΟΕΛ. Πράγματα με απλή ποδοσφαιρική λογική προσέγγιση που μπορούν να βγάλουν την ομάδα από τη μετριότητα με την οποία έχει παρουσιαστεί τον τελευταίο καιρό στο πρωτάθλημα.
Κώστας Παναγιώτου sport-fm
