«Τόμας, άκου να δεις…»
Δεν αντιλέγει κανείς: «Χρυσός» κανόνας που δίνατε να εφαρμόσει ο οποιοσδήποτε προπονητής ώστε να μακροημερεύσει στον πάγκο οποιασδήποτε ομάδας δεν υπάρχει. Πόσω μάλλον όταν αναφερόμαστε στον ΑΠΟΕΛ, όπου το πήγαινε-έλα κατάντησε συνήθεια.
Απαιτείται ένα κράμα στοιχείων που θα σπρώξουν τον κάθε κόουτς στο επιθυμητό αποτέλεσμα, να ρίξει άγκυρα για σειρά ετών. Όπως συνέβη, δηλαδή, με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς που έγραψε το 2012 με ολόχρυσα γράμματα το όνομά του στην ιστορία του συλλόγου της Λευκωσίας (βλέπε προημιτελικά Τσάμπιονς Λιγκ).
Ακόμη και ο παράγων επιτυχία ενός προπονητής που εργάστηκε σε άλλη κυπριακή ομάδα και την αμέσως επόμενη αγωνιστική περίοδο προσελήφθηκε στον ΑΠΟΕΛ, δεν μπορεί να διασφαλίσει οτιδήποτε. Κάτι που ασφαλώς οφείλει να έχει κατά νου ο Τόμας Κρίστιανσεν, ο οποίος στρώθηκε στη δουλειά για να πετύχει στον Θρύλο και φαίνεται πως έχει τα εχέγγυα.
Το προαναφερθέν στοιχείο (σ.σ.: από κυπριακή ομάδα, «καπάκι» συμβόλαιο στον ΑΠΟΕΛ), ασφαλώς δεν αποτελεί δικό μας (αυθαίρετο) συμπέρασμα, αλλά το «φωτογραφίζουν» τα πεπραγμένα και των έξι προηγούμενων τεχνικών που δούλεψαν στους γαλαζοκίτρινους, εκ των οποίων μονάχα ο ένας «επιβίωσε» και για δεύτερη σερί σεζόν στον πάγκο.
Και δεν άλλος από τον αείμνηστο Πάμπο Αβρααμίδη, μια ομολογουμένως τεράστια μορφή στον χώρο του ποδοσφαίρου μας. Μετά από σπουδαίο έργο στον Ολυμπιακό μετακόμισε στον ΑΠΟΕΛ την αγωνιστική περίοδο 1967-68, με την υποσημείωση πως δεν ήταν από το ξεκίνημα.
Οι γαλαζοκίτρινοι στέφθηκαν κυπελλούχοι, το ίδιο και την επόμενη περίοδο (έφυγε το καλοκαίρι του 1969 για τη Νέα Σαλαμίνα). Επόμενος και τελευταίος στη σχετική λίστα που κατέκτησε κάποιον τίτλο (κύπελλο) ήταν ο Σλόμποταν Βουτσέκοβιτς, ο οποίος από τον Εθνικό Άχνας (1997-98) βρέθηκε την αμέσως επόμενη σεζόν στον ΑΠΟΕΛ (1998-99). Άντεξε στον πάγκο, ασφαλώς, για μια σεζόν.
Πάμε πιο κάτω: Ο Γιάννης Μαντζουράκης το 1993-94 ήταν στον Πεζοπορικό και το 1994-95 στον Θρύλο, αλλά αποχώρησε μεσούσης της σεζόν (14η αγωνιστική). Ηλεκτρικός αποδείχθηκε ο πάγκος της ομάδας και για τους Ανδρέα Μιχαηλίδη και Μάριο Κωνσταντίνου. Ο πρώτος, μετά από την Ομόνοια (1998-99), αποδέχθηκε την πρόταση του ΑΠΟΕΛ, αλλά δεν μακροημέρευσε. Όλη και όλη μια σεζόν τον «άντεξε» ο γαλαζοκίτρινος πάγκος (1999-2000), με το… κύκνειο άσμα να γράφεται στην ήττα στον τελικό του κυπέλλου από την Ομόνοια (2-4).
Ο δεύτερος, μετά την εξαιρετική πορεία που διέγραψε στον Διγενή Μόρφου (2004-05), άνοιξε τα φτερά του με προορισμό τον ΑΠΟΕΛ. Για να ακριβολογούμε, πριν καλά-καλά ο Κωνσταντίνου προλάβει να ανοίξει, αποτέλεσε παρελθόν τον Νοέμβριο του 2006. Και τέλος, το… σαφάρι μας ολοκληρώνεται με τον Ανδρέα Μουσκάλλη.
Από την ΑΕΚ το 1996-97 μετακόμισε στον ΑΠΟΕΛ στην 9η αγωνιστική της σεζόν 1997-98 και μετά από 11 στροφές του πρωταθλήματος κούνησε μαντίλι. Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, η ιστορία διδάσκει και λέει προφανώς στον Κρίστιανσεν ότι ο πήχης των προσδοκιών ήταν και παραμένει πάρα πολύ ψηλά στον σύλλογο της Λευκωσίας (ανεξαρτήτου εποχής και συνθηκών) και ότι για να… επιβιώσει επιβάλλεται να ανιχνεύσει και να ακολουθήσει πιστά τον γαλαζοκίτρινο χάρτη.
goal
