Το παρελθόν φωτίζει το μέλλον
Για να φτάσουν στο σημείο οι φίλοι του ΑΠΟΕΛ να λένε πως η ομάδα τους μπορεί να πάρει την ισοπαλία στην πρεμιέρα των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ, ενώ οι πιο αισιόδοξοι απαιτούν τη νίκη απέναντι στην περίφημη Σάλκε, εξυπακούεται ότι ο πήχης έχει τοποθετηθεί πολύ ψηλά. Απόρροια, προφανώς, της εμπειρίας των τεσσάρων παρουσιών σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης και της πίστης που «γεννά» το ίδιο το σύνολο ή ορισμένοι παίκτες.
Έχω την εντύπωση πως η προ τετραετίας εκπληκτική πορεία του ΑΠΟΕΛ, η οποία ολοκληρώθηκε στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, μοιάζει με οδηγό που… αναδιπλώνει συνεχώς προσδοκίες. Όποιες και να είναι αυτές. Μοιάζει μ’ έναν φάρο, με το φως που εκπέμπει να είναι το ίδιο αστραφτερό.
Φωτίζει συνεχώς το μονοπάτι για το μέλλον, παρά τις κατά καιρούς απογοητεύσεις σε ευρωπαϊκές βραδιές (και όχι μόνο). Τη σεζόν 2011-12 ήταν συγκλονιστική η δίψα, το πάθος και φυσικά το ταλέντο για να επιτευχθεί ένας τέτοιος θρίαμβος. Αυτό που πέτυχε ο ΑΠΟΕΛ, τότε, ήταν κάτι πρωτοφανές. Ξέφυγε από τα (στενά) δεδομένα της χώρας μας. Ήταν ασύλληπτο το κατόρθωμα.
Αναμφίβολα αποτελεί φάρο για τους στόχους που θέτουν σήμερα στον ΑΠΟΕΛ και μέχρι ενός σημείου το βρίσκω δικαιολογημένο. Όλοι οι προπονητές που διαδέχθηκαν τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, γνώριζαν -άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο- το πόσο μεγάλη ευθύνη είχαν απέναντι στην ιστορία και στον κόσμο του συλλόγου. Ένα τεράστιο βάρος που στάθηκε ικανό να «λυγίσει» αρχικά τον Πάουλο Σέρζιο, ακολούθως τους Γιώργο Δώνη, Τόρστεν Φινκ και, φέτος, τον Ντομίνγκος Πασιένσια.
Θεωρώ πως το «πακέτο» που κουβαλά ο Τιμούρ Κετσπάγια είναι διαφορετικό. Δεν ξέρω εάν η ευρωπαϊκή βαλίτσα θα πάει μακριά και εννοώ την επέκταση των υποχρεώσεων και μετά τον Δεκέμβριο. Εξάλλου, το σύνολο, που ειρήσθω εν παρόδω έχει ορισμένες αδυναμίες, δεν είναι δημιούργημα του Γεωργιανού, κάτι που προφανώς δίνει -επί της παρούσης- ένα ελαφρυντικό στον Τιμούρ.
Εκείνο που αυξάνει τις πιθανότητες για κάτι πολύ καλό με τον νυν τεχνικό είναι το πείσμα, το πάθος, οι απαιτήσεις του και η όρεξη που βγάζει ώστε να πετύχει σε ό,τι και αν κάνει. Αυτό που θα παίξει σε βάθος χρόνου καταλυτικό παράγοντα, είναι η χημεία που θα αναπτύξει με τους παίκτες και πρωτίστως με τη διοίκηση.
Γιατί μονάχα εάν η γλώσσα που θα μιλά με τον πρόεδρο είναι ίδια και «δεθεί» ο ίδιος με τον σύλλογο, θα προκύψει η απεριόριστη εμπιστοσύνη. Θα καταφέρει εν τέλει ο ΑΠΟΕΛ να κάνει άλματα προόδου που θα του επιτρέψουν να θέσει σε πιο στέρεες βάσεις ένα σύνολο που θα έχει πολύ πιο υψηλές απαιτήσεις από τις τωρινές. Και σε όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ και σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Φτάνει να παίξει μπάλα.
Το φετινό ταξίδι του ΑΠΟΕΛ που ξεκινά στη δεύτερη τη τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση, ανεξαρτήτως του πόσο μακρύ θα είναι, έχω την αίσθηση πως μπορεί να αποτελέσει έναν οδηγό για τον Τιμούρ ώστε να δώσει μια πολύ πιο αστραφτερή εικόνα στον σύλλογο σε βάθος χρόνου. Και την εμπειρία έχει και πολύ περισσότερο την ικανότητα. Έδειξε πως ξέρει να χειρίζεται και να διαχειρίζεται τέτοιες «μάχες» στην Ανόρθωση. «Μάγος», όμως, δεν είναι. Κάτι που πρέπει να έχουν στο μυαλό άπαντες στον σύλλογο.
Ανδρέας Μαύρος Goal
