Της πατρίδας μου η σημαία
Άρθρο – άποψη του Σάββα Λαζανιά στην ιστοσελίδα www.24sports.com.cy
Ο πανηγυρισμός του Γιώργου Μερκή με την ελληνική σημαία μέσα στο Μπακού σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από αρκετούς. Κάποιοι ενοχλήθηκαν πολύ από την κίνηση του αμυντικού του ΑΠΟΕΛ και έτρεξαν να τον «φάνε», λες και ευθύνεται ο Μερκής για όλα τα δεινά του τόπου μας. Κάποιοι άλλοι έκαναν ειρωνικά σχόλια και απορούσαν γιατί δεν πανηγύρισε ο Μερκής με τη σημαία του κράτους μας και επέλεξε μια σημαία «ξένης» χώρας.
Η σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι το κρατικό μας σύμβολο και πρέπει να το σεβόμαστε. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι όλοι υποχρεωμένοι να την ανεμίζουν με χαρά και περηφάνια. Είναι δικαίωμα του καθενός να εκφράζεται όπως θέλει. Εξάλλου, στο σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας υπάρχει σχετικό άρθρο που επιτρέπει νομικά στους Έλληνες της Κύπρου να κάνουν χρήση της ελληνικής σημαίας, η οποία είναι η σημαία της εθνικής καταγωγής του 82% του πληθυσμού της Κύπρου.
Υποθετικά, κάποιοι θα ένοιωθαν σίγουρα άβολα εάν τους επέβαλλαν να κρατάνε και να ανεμίζουν τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κατά την προσωπική μου άποψη, αυτό δεν είναι ούτε μεμπτό, ούτε κακό αλλά ούτε και δείχνει ασέβεια προς το κρατικό μας σύμβολο.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε την μακραίωνη ελληνική ιστορία αυτού του τόπου. Η ανεξαρτησία και η δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν ήταν ποτέ ο στόχος του Ελληνισμού της Κύπρου. Όλοι οι Κύπριοι, δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί, είχαν ένα κοινό στόχο που βέβαια δεν ήταν η ανεξαρτησία αλλά η Ένωση.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι λίγα χρόνια μετά την ίδρυση του κυπριακού κράτους, η Ένωση συνέχιζε να αποτελεί πολιτικό στόχο σχεδόν όλων των πολιτικών χώρων, συμπεριλαμβανομένης και της Αριστεράς.
Αυτά έλεγε τον Ιούλιο του 1964 στην κυπριακή Βουλή ο τότε Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊωάννου: «Η ρίζα της σημερινής ανώμαλης κατάστασης στην Κύπρο βρίσκεται στο γεγονός ότι ο κυπριακός λαός εμποδίστηκε από του να ενασκήσει το ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Αν το Κυπριακό ζήτημα λυνόταν ευθύς εξ αρχής με την ενάσκηση αυτού του δικαιώματος, δεν θα είχαμε σήμερα την εγκληματική στασιαστική δραστηριότητα και την έκρυθμη γενικά κατάσταση που δημιουργήθηκε. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος με το οποίο θα αποφασίσει ο Κυπριακός Λαός το μέλλον του είναι από τώρα γνωστό. Δεν υπάρχει μηδέ η παραμικρή αμφιβολία πως θα αποφασίσει να σμίξει την τύχη του με το μεγάλο αδελφό λαό της Ελλάδας. Στόχος λοιπόν του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του Κυπριακού Λαού είναι η Ένωση και προς αυτόν τον στόχο θα βαδίσουμε όλοι ενωμένοι».
Η ωμή αλήθεια είναι ότι οι συμφωνίες της Ζυρίχης-Λονδίνου που υπογράφηκαν το 1959 ουσιαστικά επιβλήθηκαν στον κυπριακό λαό, χωρίς να αποτελούν σε καμία περίπτωση απόρροια της αρχής της αυτοδιάθεσης. Κατά την προσωπική μου άποψη, ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν έπρεπε να τερματιστεί αφού δεν είχε επιτευχθεί ο βασικός στόχος. Ότι έγινε στο παρελθόν όμως δεν μπορεί να παραγραφεί ούτε και να αλλάξει.
Τώρα βρισκόμαστε στο 2019 και έχουμε για μοναδική μας ασπίδα την Κυπριακή Δημοκρατία, την οποία πρέπει να διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού. Είναι η μόνη μας προστασία μπροστά στην τουρκική επεκτατικότητα. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε την εθνική μας καταγωγή και να δημιουργήσουμε μια ανύπαρκτη κυπριακή εθνική συνείδηση, όπως προσπαθούν να πετύχουν κάποιοι υπούλως. Τρεις χιλιάδες χρόνιας ελληνικής ιστορίας. Αυτά δεν μπορούν να διαγραφούν.
