Στο ίδιο έργο θεατές
Μια απ’τα ίδια, μπορεί και χειρότερα. Η ομάδα μας για άλλη μια φορά ήταν ανύπαρκτη στο γήπεδο. Παρουσιαστήκαμε στον αγωνιστικό χώρο κατώτεροι των περιστάσεων και αφήσαμε τον Ολυμπιακό να προηγηθεί και να κάνει εν τέλη τη ζημιά.
Μετά από σχεδόν δύο εβδομάδες, η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι περίμεναν τον Θρύλο να δείξει ένα άλλο αγωνιστικό πρόσωπο καθώς υπήρχε ο χρόνος ούτως ώστε να προετοιμαστούμε κατάλληλα αλλά και να δουλέψουμε για να διορθώσουμε τα λάθη μας.
Αν εξαιρέσουμε το πρώτο δεκαπεντάλεπτο στο οποίο δημιουργησαμε τις προϋποθέσεις για γκολ με τον Ενσούε, στο υπόλοιπο του αγώνα είμασταν για ακόμη μια φορά σκιά του καλού μας εαυτού.
Τραγική αμυντική λειτουργία με αποτέλεσμα, να δεχτούμε το γκολ στο 28’ και μετά ψάχνεις τρόπο να γυρίσεις το παιχνίδι. Πώς όμως να το κάνεις όταν δεν μπορείς ούτε να αναπτυχθείς, ούτε να κυκλοφορήσεις την μπάλα και το κυριότερο…να φτάσεις στο γκολ.
Ούτε οι αλλαγές στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου κατάφεραν να αλλάξουν κάτι. Και πως να το κάνεις άλλωστε. Είναι λογικό πως αφού ο αντίπαλος σκόραρε πρώτος, δεν θα ρισκάρει και θα κλείσει τους χώρους. Αφού λοιπόν του επιτρέπεις να ανοίξει το σκορ, μετά τρέχεις να διορθώσεις ότι δεν διορθώνεται. Μόνο κατοχή στο δεύτερο σαρανταπενταλεπτο, χωρίς ουσία, χωρίς κάτι θετικό.
Εκ του αποτελέσματος, μείναμε άσφαιροι για ακόμα ένα παιχνίδι και δεχθήκαμε άλλη μια ήττα, πολύ απλά γιατί η εικόνα που παρουσιάσαμε μετά από δύο εβδομάδες διακοπής ήταν ανεπίτρεπτη. Ούτε αρχή ούτε τέλος…
Πορτοκαλί Πύραυλος
