Στ. Φυσεντζίδης: «Ποδόσφαιρο χωρίς οργανωμένους δεν είναι ποδόσφαιρο»
Ο Στέφαν Φισεντζίδης αποτελεί παρελθόν απ’ το Διοικητικό Συμβούλιο (Δ.Σ) του ΑΠΟΕΛ μετά από πέντε χρόνια. Πέντε χρόνια με πολλές επιτυχίες σε αγωνιστικό επίπεδο και όχι μόνο (είχε αναλάβει το έργο του Αρχάγγελου – Pari Match).
Με ένα μακροσκελές κείμενο ευχαριστεί τον Πρόεδρο και το Δ.Σ. της εταιρείας ενώ ταυτόχρονα αφήνει αιχμές προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις και ξεκαθαρίζει τη θέση του για τη κάρτα φιλάθλου.
Αναλυτικά:
Σχετικά με την απόφαση μου να αποχωρήσω από το Δ.Σ. της εταιρίας ΑΠΟΕΛ Ποδόσφαιρο (Δημόσια) ΛΤΔ θα ήθελα καταρχήν να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο, το ΔΣ και όλο το προσωπικό της εταιρίας ΑΠΟΕΛ Ποδόσφαιρο (Δημόσια) ΛΤΔ, για αυτά τα πέντε χρόνια.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ποτέ από τα μπετόν και το βάθρο του οργανωτή να βρεθώ στο Δ.Σ. της μεγάλης μου αγάπης.
Πόσο μάλλον για 5 χρόνια.
Να πανηγυρίσω 5 συνεχόμενα Πρωταθλήματα.
Εκ των οποίων 2 Νταμπλ.
Να είμαι πλέον ανελλιπώς κάθε χρόνο σε Ευρωπαϊκούς ομίλους.
Να παραδώσω ένα υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο των νέων αθλητικών εγκαταστάσεων της ποδοσφαιρικής μας ομάδας, αντάξιο της ιστορίας και των κατορθωμάτων της, που να συμπεριλαμβάνει και τα νέα γραφεία της εταιρείας ΑΠΟΕΛ Ποδόσφαιρο (Δημόσια) ΛΤΔ στον Αρχάγγελο.
Εκεί που πριν από 35 περίπου χρόνια ο κύριος Αντωνάκης μου μάθαινε τι σημαίνουν τα αρχικά της ιδέας που λέγεται ΑΠΟΕΛ.
Τουλάχιστο ένα από τα τρία όνειρα μου έγινε πραγματικότητα.
Όσοι με γνωρίζουν, γνωρίζουν και τους λόγους για τους οποίους έκανα αυτό το βήμα.
Όσοι με γνωρίζουν καλά, γνωρίζουν και τους λόγους για τους οποίους έφυγα.
Όσοι με γνωρίζουν ακόμη καλύτερα γνωρίζουν ότι κάποια μέρα θα επιστρέψω.
Για να εκπληρώσω στόχους, ιδέες και όνειρα που είχα από μικρός και που μου μετέδωσε ο πατέρας μου, ως αρχηγός τότε της καλαθοσφαιρικής ομάδας του ΑΠΟΕΛ, αργότερα ως έφορος καλαθόσφαιρας και ποδοσφαίρου και τέλος ως Πρόεδρος του πιο ένδοξου και ιστορικού Σωματείου της Κύπρου.
Επίδοξοι διάδοχοι και ‘καλοθελητές’ όπως οι ‘κύριοι’ Χ.Π. – Α.Σ. – Α.Κ. και άλλοι όμοιοι τους, οι οποίοι χρησιμοποιούν το όνομα (και όχι μόνο) του ΑΠΟΕΛ για προσωπικό συμφέρον (και όχι μόνο) και που καραδοκούν σε κάθε αποτυχία, θα πρέπει να προσπαθήσουν πολύ περισσότερο για να σπιλώσουν το όνομα μου, διαδίδοντας διάφορα και κρίνοντας το άτομο μου, βάση των δικών τους ‘ικανοτήτων’ και πράξεων…
Ο κόσμος ξέρει τι εστί ΑΠΟΕΛ για την οικογένεια Φισεντζίδη και τι εστί οικογένεια Φισεντζίδη για το ΑΠΟΕΛ.
Με όλα τα όνειρα που κάναμε πραγματικότητα εμείς οι ΑΠΟΕΛίστες (τα οποία θα παραμείνουν για πάντα όνειρα απατηλά και ανεκπλήρωτα για όλους τους αντιπάλους μας) θα έπρεπε να νιώθουμε τυχεροί, ευγνώμων και ευλογημένοι.
Αντί αυτού όμως είμαστε αχάριστοι και κάθε χρόνο πιο απαιτητικοί.
Ίσως γι’αυτό όμως να φθάσαμε εκεί που φθάσαμε και να κάναμε τον ποδοσφαιρικό (και όχι μόνο) πλανήτη να παραμιλά.
Βάλαμε την Κύπρο στον παγκόσμιο χάρτη όπως δεν την έβαλε κανένας κρατικός οργανισμός, κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός, από κανένα καναπέ, με καμία γραβάτα, κι ας τις φορούσαν στα γήπεδα και στα αεροπλάνα όταν εμφανίζονταν ως ‘θερμοί’ υποστηρικτές του ΑΠΟΕΛ, όποτε αντιμετωπίζαμε μεγαθήρια της Ευρώπης.
Ήταν πολλές οι κάμερες τότε στις οποίες έτρεχαν όλοι οι ‘επίσημοι’ να κάνουν δηλώσεις.
Θα’ναι ακόμη περισσότερες φέτος.
Για άλλους λόγους όμως.
Ποδόσφαιρο χωρίς οργανωμένους δεν είναι ποδόσφαιρο.
ΑΠΟΕΛ χωρίς AU δεν είναι ΑΠΟΕΛ.
Πέταλο χωρίς καπνογόνα και φωτοβολίδες δεν είναι πέταλο.
Υπάρχει έστω και ένας ΑΠΟΕΛίστας που πιστεύει ότι χωρίς τους οργανωμένους και τον Παν.Συ.Φι. στο Νότιο πέταλο, θα γραφόταν με χρυσά γράμματα στην ιστορία μας το έπος του 2012;
Υπάρχει έστω και ένας ΑΠΟΕΛίστας που δεν ένοιωσε δέος και περηφάνεια για τις αποβάσεις και καταλήψεις στο Βελιγράδι, στο Πόρτο, στο Λονδίνο, στην Αγία Πετρούπολη, στη Μαδρίτη, στη Λυών, στο Μπιλμπάο, στην Αθήνα, στο Ντόρτμουντ, όπου οι φωνές και τα συνθήματα ακόμη βουίζουν και όπου θα μας θυμούνται μια ζωή;
Την Πέμπτη 9 Αυγούστου στο Ισραήλ ούτε οι πύραυλοι δεν ήταν αρκετοί για να κρατήσουν τους οπαδούς μακριά από το γήπεδο.
Την Πέμπτη 16 Αυγούστου, ολόκληρη ΟΥΕΦΑ, κοτζάμ αρχηγείο, αστυνομική δύναμη, ΜΜΑΔ, ΕΑΟ, ρόμποκοπ, ανιχνευτές μετάλλων, ελικόπτερα (όλα αυτά σε ένα κατά τα άλλα ποδοσφαιρικό αγώνα) δεν ήταν αρκετά για να κρατήσουν εκτός γηπέδου τα καπνογόνα και τις φωτοβολίδες.
Κάποιοι στην Κύπρο όμως, αντιλαμβανόμενοι την αδυναμία, ανικανότητα και δειλία τους στο να αναλάβουν την ευθύνη που τους αντιστοιχεί για την κατάντια των γηπέδων μας, αποφάσισαν να τιμωρήσουν το ίδιο το ποδόσφαιρο.
Προφανώς είναι πολλά τα λεφτά (της εγκατάστασης των συστημάτων παρακολούθησης αλλά και των τηλεοπτικών δικαιωμάτων).
Τα γήπεδα δεν είναι ούτε εκκλησίες, ούτε σινεμά, ούτε θέατρα (πλην του παραλόγου).
Άλλο να το ζεις και άλλο να αρά-ζεις στον καναπέ.
Ένα είναι σίγουρο.
Ήμουν, είμαι και θα είμαι πρώτα οπαδός.
Χωρίς κάρτα φιλάθλου.
Η μέρα που θα επιστρέψω δεν θα είναι για την καρέκλα.
Άλλωστε η καρέκλα του ΑΠΟΕΛ είναι ηλεκτρική.
Θα είναι επειδή στο δικό μας γήπεδο θα μυρίζει μπαρούτι από τα καπνογόνα και τις φωτοβολίδες που θα κάνουν την νύχτα μέρα.
Για όσους μασάνε τον σανό και το κουτόχορτο των τιμωριών και των οικονομικών συνεπειών, ας κάνουν φέτος τα μαθηματικά και να μας πουν ποια τιμωρία έχει τις περισσότερες οικονομικές συνέπειες για την ομάδα τους.
Οι ολόχρονα άδειες εξέδρες ή οι φωτοβολίδες και τα καπνογόνα;
Υ.Γ. Το 2026 δεν είναι μακριά…
