Ποδοσφαιρο

Περί προπαγάνδας…

Το χθεσινό 2-1 στο ΓΣΠ επί του Απόλλωνα ήταν ένα απ’ τα γνωστά αποτελέσματα «αρμαρκού» και ψυχολογικών. Η ομάδα μας έπαιξε όπως έπρεπε και έγινε αυτό ακριβώς που λέγαμε. Η ατομική ποιότητα είναι εκεί και όταν αγωνιζόμαστε ως ομάδα τότε κανείς δεν μπορεί να μας σταματήσει.

Φέτος στη Λεμεσό το πάλεψαν πολύ. Η προπαγάνδα ξεκίνησε νωρίς στη σεζόν. Πολλά τα φιλικά και οι βαλίτσες, κι όμως διαβάζαμε για «Μπαρτσελόνα» της Λεμεσού. Το πάλεψαν να πουλήσουν ανωτερότητα και πως έχουν «ωριμάσει». Έβαλαν με το έτσι και με το θέλω τον Απόλλωνα στις μεγάλες ομάδες και κάποιοι τους πίστεψαν. Ορισμοί διαιτητών που έπρεπε να ξαφνιάζουν τους πάντες, έγιναν φυσιολογικοί. Μάλιστα χθες είχαν παράπονα πριν απ’ το παιχνίδι γιατί ορίστηκε ο Δημητριού. Ποιος ο Δημητρίου; Ένας Λεμεσιανός διαιτητής που όταν τον χρειάζονταν φώναζε παρών. Μετά το τέλος του αγώνα οι «ρουβίτσες» είχαν παράπονο. Το γιατί μόνο οι ίδιοι το ξέρουν. Για καλή τους τύχη οι δημοσιογράφοι ασχολήθηκαν όλοι με εμάς και το άφησαν να περάσει στο ντούκου. Το γατάκι θέλει πολλά ψωμιά ακόμη για να γίνει προπονητής και είχε δίκαιο ο Λέβι όταν του το είπε κατάμουτρα (έστω και αν ο Λέβι είναι προπονητής των μπλε χόχων).

Είναι απίστευτα αυτά που γράφονται και που λέγονται στη Λεμεσό. Είναι όμως γι’ αυτό που ποτέ δεν θα γίνουν μεγάλη ομάδα. Το κλάμα ξεκίνησε πριν την αρχή της σεζόν και το αποκορύφωμα του ήρθε σήμερα. Η συνταγή των ορίτζιναλ χόχων τους οδήγησε στο σήμερα, ένα βήμα πριν το κλείσιμο και όμως οι «ρουβίτσες» την θεώρησαν καλή και επένδυσαν σε αυτή.  Όταν σε ένα παιχνίδι σαν το χθεσινό σου φταίει ο διαιτητής, ο κόσμος, ο βοηθός, οι αντίπαλοι παίκτες και σε καμιά περίπτωση η ίδια η εμφάνιση σου, δείχνεις γιατί κάποια πράγματα δεν αλλάζουν και γιατί είσαι ακόμη μια μικρή ομάδα και ένας μικρός προπονητής.

Τώρα στα επόμενα δυο παιχνίδια θα δούμε τα πάντα και πάλι. Θα το παλέψουν ακόμη περισσότερο. Το κλάμα και οι βαλίτσες σίγουρα θα υπάρχουν. Θέλουν το στραβοπάτημα μας όσο τίποτα άλλο, όμως τέτοια χάρη δεν θα τους κάνουμε. Και γράφουν ότι θέλουν, και ας κλαίνε όσο θέλουν.

SEO / SEO Cyprus

Previous post

Ο Γερόλυκος Ντε Καμάργκο

Next post

Η ατάκα της χρονιάς απ' τον Σοφρωνάκη