Παίκτης, μα κυρίως οπαδός! (αφιέρωμα)
O Φερνάντο Καβέναγκι δεν είναι ένας ψυχρός επαγγελματίας. Ο Αργεντινός σέβεται το ψωμί που παίρνει και τις περισσότερες φορές λειτουργεί σαν οπαδός.
Διαβάστε το εξαιρετικό αφιέρωμα της ιστοσελίδας gazzetta.gr για τον Αργεντινό στράικερ:
Το ημερολόγιο έγραφε 26 Ιουνίου 2011. Συμπληρώνονταν 15 χρόνια από το τελευταίο Κόπα Λιμπερταδόρες της Ρίβερ Πλέιτ, αλλά οι «μιγιονάριος» δεν είχαν το κουράγιο να το γιορτάσουν, μιας και ο σύλλογος περνούσε μαύρες μέρες. Ο Φερνάντο Καβενάγκι, μαζί με την οικογένειά του, βρισκόταν στο σπίτι του στο Πόρτο Αλέγκρε. Φορούσε τότε τη φανέλα της Ιντερνασιονάλ, αλλά δεν γινόταν να μη βρεθεί, έστω και νοερά, στο Μονουμεντάλ για την πιο μεγάλη μάχη της αγαπημένης του Ρίβερ, που στην κανονική διάρκεια είχε τερματίσει 4η από το τέλος και θα έπαιζε με την 4η της δεύτερης κατηγορίας το μπαράζ που θα αποφάσιζε ποια από τις δύο θα συνέχιζε στην Πριμέρα Ντιβισιόν.
Στο πρώτο ματς είχε ηττηθεί 2-0 από την Μπεγράνο και έψαχνε την ανατροπή που θα την διατηρούσε στην μεγάλη κατηγορία. Ο Παβόνε άνοιξε το σκορ. Η ελπίδα επέστρεψε. Ήθελε ένα ακόμα γκολ, καθώς σε περίπτωση που το παιχνίδι έληγε ξανά 2-0, το προβάδισμα το είχε η ομάδα που προερχόταν από την Πριμέρα. Στο 62′ όμως ο Φαρέ ισοφάρισε, ενώ τέσσερα λεπτά αργότερα ο Παβόνε έχασε πέναλτι. Το Μονουμεντάλ σιώπησε. Η Ρίβερ Πλέιτ υποβιβαζόταν για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Ο Καβενάγκι το σκέφτηκε μόλις δύο λεπτά. Πήρε τηλέφωνο τον εκπρόσωπό του, απολύτως σίγουρος για τα όσα θα του έλεγε. «Θέλω να γυρίσω στη Ρίβερ, δεν με ενδιαφέρει το πως». Λίγες μέρες μετά και καταφέρνοντας να ξεπεράσει την κόντρα του με τον πρόεδρο Ντάνιελ Πασαρέλα, το όνειρό του έγινε πραγματικότητα. Φόρεσε ξανά την φανέλα με την banda, την μεγάλη ρίγα, για πρώτη φορά μετά το 2004. Για να βάλει την σφραγίδα του στην ομάδα που αγαπούσε, στους κόλπους της οποίας βρισκόταν από 12 ετών. Για να την επαναφέρει στη θέση της, δείχνοντας ότι δεν φιλούσε τυχαία το σήμα στο στήθος όπως τόσοι και τόσοι.
Όταν σε ηλικία 20 ετών, μετρώντας ήδη 72 γκολ σε 122 ματς, άφησε την Αργεντινή για τη Ρωσία και τη Σπάρτακ Μόσχας, ο κόσμος δεν τον ξέχασε. Και όταν τον Νοέμβριο επέστρεψε στο Μπουένος Άιρες για διακοπές λόγω της χειμερινής διακοπής, έγινε θέμα στις εφημερίδες. Όχι όμως για τις αθλητικές του επιδόσεις. Εντοπίστηκε ανάμεσα στους σκληροπυρηνικούς της Ρίβερ να τραγουδάει συνθήματα και να αντιδρά ως ένας από αυτούς. Η κριτική από τις εφημερίδες δεν τον πτόησε. «Πάντα ήθελα να το κάνω αυτό, αλλά δεν μπορούσα γιατί βρισκόμουν μέσα στο γήπεδο. Δεν ήταν οι οπαδοί που με προσκάλεσαν, αλλά εγώ ο ίδιος τους πήρα τηλέφωνο για να με δεχθούν ανάμεσά τους». Κάποιοι τον κατηγόρησαν ακόμα και για αντιεπαγγελματική συμπεριφορά. Δεν τον ένοιαζε.
Πήγε νοτιότερα. Στο Μπορντό. Έμεινε μια τριετία, μετρώντας 46 γκολ σε 105 ματς. Δοκίμασε την Ισπανία και τη Μαγιόρκα, αλλά δεν στέριωσε. Δόθηκε δανεικός στην Ιντερνασιονάλ, όπου συνάντησε τους συμπατριώτες του Ντ’ Αλεσάντρο, Μπολάτι και Γκουινάσου. Δεν έκανε ποτέ το μεγάλο «μπαμ» που περίμεναν πολλοί από όταν ήταν μικρός και μοίραζε τεμάχια στα γήπεδα της Αργεντινής. Δεν βρήκε πουθενά το συναίσθημα του να φοράς τη φανέλα της ομάδας που αγαπάς. Το είχε πει, άλλωστε, από το 2004 που ξενιτεύτηκε για πρώτη φορά: «Θα γυρίσω για να κατακτήσω το Κόπα Λιμπερταδόρες».
Η επιστροφή του στη Ρίβερ τον καιρό του υποβιβασμού, με ελάχιστα χρήματα, τον βρήκε μαζί με τον Τσόρι Ντομίγνκες. Όπως παλιά, το αγαπημένο «9» μπροστά από το «10». Το περιβραχιόνιο του άνηκε δικαιωματικά. Έκανε ντεμπούτο ένα βροχερό απόγευμα του Αυγούστου, απέναντι στην Τσακαρίτα. Λίγο πριν μπει στον αγωνιστικό χώρο, δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Ορκίστηκε ότι θα οδηγήσει τους Μιγιονάριος πίσω στην Πριμέρα. Και τα 19 γκολ που σημείωσε ήταν ένας βασικός λόγος που το πέτυχαν.
Κι όμως, ο δρόμος ξανά δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Οι διαφορές του με τον Πασαρέλα επέστρεψαν και ο τότε προπονητής Ματίας Αλμέιδα δήλωσε δημόσια ότι δεν υπολογίζει τον Φερνάντο Καβενάγκι για την επόμενη χρονιά. O άνθρωπος που τα άφησε όλα για να γυρίσει και να βοηθήσει τον σύλλογο στα δύσκολα, είδε την πόρτα της εξόδου! Μαζί του τα έσπασε με τη διοίκηση και ο Τσόρι, που πήγε στη Βαλένθια. Αμφότεροι ξεκαθάρισαν ότι με τον Πασαρέλα δεν ξαναφορούν τα ασπροκόκκινα της Ρίβερ. Η ευκαιρία για να συνεχίσει σε υψηλό επίπεδο στην Ευρώπη είχε χαθεί με το πισωγύρισμα της Σεγούνδα, παρά την καλή χρονιά του. Τελικά, ο Καβενάγκι βρήκε ποδοσφαιρική στέγη στην Βιγιαρεάλ. Πήγε στο Μεξικό και την Πατσούκα. Στα τέλη του 2013, με τη θητεία του Πασαρέλα στον προεδρικό θώκο της Ρίβερ να έχει φτάσει στο τέλος της, ο «Τορίτο» δήλωσε ότι επιστρέφει στο Μπουένος Άιρες για να κλείσει την καριέρα του στην ομάδα της καρδιάς του.
Η υπόσχεσή του από το 2004 είχε ξεθωριάσει, αλλά δεν είχε ξεχαστεί. Δεν ξεχάστηκε ούτε όταν η θυλακίτιδα που έπαθε στο πέλμα οδήγησε σε μια ύπουλη μόλυνση που του επηρέασε όλο το πόδι. Δεν μπορούσε καν να περπατήσει το δίλημμα ήταν ξεκάθαρο: Χειρουργείο, ή τέλος στην καριέρα του. Επέλεξε το νυστέρι. Επέστρεψε στο γήπεδο, αλλά η εκπληκτική ομάδα του Μαρσέλο Γκαγιάρδο είχε βρει ρυθμό και πρωταγωνιστές. Δεν υπήρχε θέση για εκείνον στην επίθεση. Βρέθηκε σε δύσκολη θέση στο ξεκίνημα του 2015, αλλά επέλεξε να παραμείνει στο Μονουμεντάλ. Δούλεψε ακόμα πιο σκληρά. Έπαιξε σε κάποια ματς και απέναντι στην Ραφαέλα τον Ιούλιο, έβαλε τέσσερα γκολ. Σκόραρε και με την Κολόν. Ο τραυματισμός του Μόρα, του άνοιξε διάπλατα την πόρτα της 11άδας για τον δεύτερο τελικό με την Τίγκρες. Στο σπίτι του, με την οικογένειά του στις κερκίδες. Δεν υπήρχε άλλο αποτέλεσμα πλην της νίκης.
Η Ρίβερ Πλέιτ επικράτησε 3-0 και σε συνδυασμό με το 0-0 του πρώτου αγώνα, επέστρεψε στην κορυφή της Λατινικής Αμερικής, ξορκίζοντας μια και καλή τα φαντάσματα. Η υπόσχεση του «Καβεγκόλ» είχε εκπληρωθεί. «Μια εποχή τελειώνει εδώ. Ένας κύκλος κλεινει και είμαι υπερήφανος που σήκωσα την μεγαλύτερη κούπα», δήλωσε, ανακοινώνοντας το κλείσιμο της καριέρας του στη Ρίβερ, χωρίς να αποκαλύψει τι θα κάνει από εδώ και στο εξής. Έμενε όμως μια τελευταία πινελιά. Η Κούπα του Λιμπερταδόρες ζωγραφίστηκε ανεξίτηλα πάνω του. Ήταν μια προσωπική υπόσχεση. Θα είναι εκεί να του θυμίζει όλες τις πληγές και όλες τις γιορτές που έζησε με την φανέλα της Ρίβερ, απόρροια της πραγματικής αγάπης του για το κλαμπ. Και η ιστορία του θα παραμένει οδηγός για όσους συνεχίζουν να βρίσκουν αχτίδες ρομαντισμού στο σύγχρονο ποδόσφαιρο…
