Ο τίτλος, τα ζόρια και η μουρμούρα
Και όμως: Την ώρα που ετοιμάζεται ο ΑΠΟΕΛ να καρφώσει για τρίτη διαδοχική σεζόν τη σημαία στην κορυφή, να κοσμήσει την τροπαιοθήκη του με τον 24ο τρόπαιο πρωταθλήματος και μεθαύριο θα αγωνισθεί στον τελικό του κυπέλλου απέναντι στην ΑΕΛ, το σκηνικό δεν μοιάζει ικανό προκειμένου να παρασύρει τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου στην ωραιοποίηση της κατάστασης.
Να ανατρέψει πλήρως την αγωνιστική θολούρα που εκπέμπει η ομάδα. Οι φίλοι των γαλαζοκιτρίνων, εκτός από απαιτητικοί, έχουν βλέπετε και ποδοσφαιρική κρίση.
Ας μην το κουράζουμε: Ο ΑΠΟΕΛ δεν έπεισε ή αν το προτιμάτε δεν πείθει για μια σειρά από λόγους, παρά το γεγονός πως τον χωρίζουν 180 λεπτά πριν από το νταμπλ. Ακόμη και προχθές, που υπό τις περιστάσεις η ισοπαλία κρίθηκε ως «χρυσή», ο ενθουσιασμός μετριάστηκε.
Υπήρξε συνέχεια στην κριτική που ασκείται στον σύλλογο για τις μέτριες εμφανίσεις, κάτι που διευρύνει τον προβληματισμό όσον αφορά στην επόμενη μέρα και δη την προοπτική. Το πανό που αναρτήθηκε στη νότια εξέδρα, το οποίο καλούσε τους παίκτες να παίξουν για τον κόσμο και όχι για τα λεφτά, λέει προφανώς αρκετά, δεικνύοντας μια… τάση.
Τα κομμάτια των ευθυνών αγγίζουν πολλούς, ανεξαρτήτως από το πώς θα γραφτεί ο επίλογος μιας όντως παράξενης σεζόν. Σε αντίθεση με το παιχνίδι στο Τσίρειο απέναντι στον Απόλλωνα, στους ποδοσφαιριστές πιστώνεται το «θέλω» απέναντι στην ΑΕΚ. Έτρεξαν, μόχθησαν. Έβγαλαν ενέργεια και τεράστια θέληση. Εκείνο που έλειψε ήταν το «μπορώ». Αρκέστηκαν στα βασικά ή στα κλασικά. Του στιλ… κλέβουμε την μπάλα, τη δίνουμε στους χαφ και από εκεί τη σπάμε πλάγια. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Ακόμα και προχθές, μπροστά στους χιλιάδες φίλους τους, οι παίκτες δεν κατάφεραν να φτάσουν στο ύψος μιας ικανοποιητικής ή «χορταστικής» εμφάνισης ώστε να γνωρίσουν την αποθέωση (με όλη τη σημασίας της λέξεως) με τη μαθηματική εξασφάλιση του τίτλου. Το σκηνικό δεν αλλάζει. Δεν το ανέτρεψαν ούτε οι αλλαγές προπονητών, ούτε οι συχνές επισκέψεις υψηλόβαθμων στελεχών της διοίκησης στο προπονητικό κέντρο και πολλά άλλα μέτρα.
Θαύματα δεν γίνονται και ασφαλώς κανένας Μαντούκα και κανένας Σατσιάς δεν κρατά μαγικό ραβδί. Εδώ ο Φινκ που είχε τον χρόνο δεν τα κατάφερε παρά τις υπερπροσπάθειές του. Η γενικότερη αίσθηση είναι πως οι φετινές μέτριες έως κακές εμφανίσεις έχουν κοινό παρονομαστή: Κάθε στραβοπάτημα ή χλομή εμφάνιση της ομάδας φαντάζει ως καρμπόν της προηγούμενης και είναι σαφές ότι κάθε έξυπνος προπονητής έχει καταλάβει το πώς πρέπει να την αντιμετωπίσει.
Ο ΑΠΟΕΛ είναι μια ομάδα που δεν μπορεί να έχει διάρκεια. Όταν έπαιζε καλή άμυνα, «σκούπιζε» και «σκότωνε» τον αντίπαλο στην αντεπίθεση για παράδειγμα, λεγόταν από φίλους του συλλόγου πως «αυτή δεν είναι ομάδα που θέλουμε να βλέπουμε». Και με δίκιο τους, προσμετρώντας την αξία του έμψυχου δυναμικού. Εκεί που πήγε ο Φινκ να προσδώσει μια επιθετική διάθεση, χάθηκε στη «μετάφραση» και έφαγε το κεφάλι του.
Η συνάρτηση της επιθετικής λειτουργίας από την απόδοση παικτών που χαρακτηρίζονται κλειδιά (Μοράις, Αλωνεύτης, Τζιμπούρ για παράδειγμα) είναι πολύ μεγάλη και υπάρχει ανεπαρκής αντικατάστασή τους. Το τελευταίο σκέλος έχει ασφαλώς άμεση συνάρτηση με την έλλειψη δημιουργίας. Από την αρχή της σεζόν ήταν φανερή η απουσία ενός ακόμη δημιουργικού μέσου. Ο Ντε Βινσέντι έμεινε σε ρηχά επίπεδα και όσο Γκόμες αδυνατούσε να προσφέρει, μοιραία το πρόβλημα διογκωνόταν.
Γενικότερα, από τη στιγμή που κάποιοι καλοί παίκτες δεν βγάζουν (με διάρκεια) για διάφορους λόγους αυτά που μπορούν, η ελπίδα για την ανατροπή της κατάστασης δεν υπάρχει. Ούτε και σε αυτούς που δεν θα ήθελαν να το βάλουν κάτω…
Όλα αυτά ίσως να ξενίζουν ορισμένους μπροστά στη «θέα» της διατήρησης των περσινών κεκτημένων. Δεν παύει, όμως, να αποτελεί μια πραγματικότητα, βάσει της οποίας χαράσσονται οι… γραμμές που άπτονται των προσθαφαιρέσεων. Η βελτίωση, μια λέξη που «φορέθηκε» αρκετά στο ρεπορτάζ του ΑΠΟΕΛ, δεν ήλθε ποτέ, ή εκεί που φάνταζε πως ερχόταν, αίφνης χανόταν.
goal news
