Ό,τι και να φταίει…

Για άλλη μια φορά είδαμε την ομάδα μας να μένει άπραγη και να παίρνει εν τέλη τον βαθμό της ισοπαλίας στο ντέρμπι με τον Απόλλωνα. Είναι εμφανές πως ο Θρύλος δεν τα πάει καλά φέτος και αδυνατεί να παρουσιάσει την αγωνιστική εικόνα που έχουμε συνηθίσει.

Πριν ακόμα αποκλειστεί από την Ευρώπη, η ομάδα μας προσπαθούσε να υλοποιήσει το πλάνο του προπονητή χωρίς ωστόσο να τα καταφέρνει. Τότε μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε την κατάσταση αφού δεν κρατήσαμε τον κορμό από πέρυσι και κάναμε 16 μεταγραφές που όπως και να το κάνουμε χρειάζονται χρόνο ούτως ώστε να γίνουν ομάδα.

Ωστόσο, μετά από 4 μήνες, αγωνιστικά δεν δείξαμε ακόμα ότι μπορούμε να βρούμε το ρυθμό και την ουσία στο παιχνίδι μας. Το ένα αρνητικό αποτέλεσμα διαδέχεται το άλλο. Κάθε φορά περιμένουμε τον κάθε αγώνα της ομάδας μας με ανυπομονησία και εν τέλη μας απογοητεύει, όχι γιατί χάνει ή γιατί δεν παίρνει το αποτέλεσμα, αλλά γιατί δεν προσπαθεί. 

Νωχελικότητα από τους ποδοσφαιριστές, καθόλου πάθος, μια ομάδα χωρίς φιλοδοξίες. Τί όμως φταίει τελικά;

Φταίει η διοίκηση; ο προπονητής; οι παίκτες; οι προπονήσεις; η προετοιμασία; ο προγραμματισμός; 

Ότι και να φταίει, λίγο ή πολύ, η ομάδα έχει ανάγκη από την στήριξη του κόσμου της. Στα δύσκολα είναι που φαίνεται η αξία του Θρύλου μας και το έχει αποδείξει πάμπολλες φορές. Ναι, δεν παίζουμε ποδόσφαιρο, ναι έχουμε χάσει έδαφος, ναι σίγουρα αυτό που βλέπουμε δεν είναι ΑΠΟΕΛ και άλλα τόσα. 

Δίνουμε δικαιώματα στον κάθε πικραμένο να γελάσει μαζί μας, γιατί εμείς οι ίδιοι στρεφόμαστε ενάντια στον ΑΠΟΕΛ μας για να βρούμε το τι φταίει. 

Τίποτα δεν τελείωσε ακόμη, έχουμε δρόμο μπροστά μας. Ο Θρύλος μπορεί να ανακάμψει και θα το κάνει…

Πορτοκαλί Πύραυλος