Ο θρυλικός τερματοφύλακας Γ. Παντζιαράς
O παλαίμαχος τερματοφύλακας, Γιώργος Παντζιαράς, ο οποίος είναι μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης, μίλησε στον Super Sport FM 104.0 κάνοντας αναδρομή στη σπουδαία του καριέρα στον Θρύλο μας και στον Άρη.
Πότε ξεκίνησες και πως κατέληξες στο ΑΠΟΕΛ; «Ξεκίνησα στην Εθνική Σκυλλούρας. Μας έπαιρνε στο γήπεδο ο πατέρας μου και μας μπόλιασε το ποδόσφαιρο. Καθιερώθηκα στην ομάδα του χωριού, που έπαιζε στην ΕΠΟΠΛ και είχα όνειρο να πάω πιο ψηλά. Η πρώτη κίνηση για να πάω στη Λευκωσία ήταν με τον Δημητράκη Αργυρού που έπαιζε στον Ολυμπιακό. Όταν πήγα στον Ολυμπιακό, ήταν προπονητής, ο Φουκς. Για κακή τύχη του Ολυμπιακού και καλή του ΑΠΟΕΛ, είπε ότι δεν κάνω για τερματοφύλακας. Τελικά έφυγα, γιατί μου άρεσε να παίζω τερματοφύλακας. Ο τότε βοηθός του ΑΠΟΕΛ, Σάββα Παρτάκης με πήρε στην ομάδα».
Για την παρουσία του στο ΑΠΟΕΛ: «Πήγα το 1969 στο ΑΠΟΕΛ όπου ήταν και ο Ηρόδοτος. Στην πρώτη ομάδα έπαιξα το 1972, όταν χτύπησε ο Ηρόδοτος. Μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω μετά από ένα τραυματισμού του. Έπαιξα πολύ καλά σε 2-3 παιχνίδια και συνέχισε να με βάζει ο κ. Λαζαρίδης. Όταν ήρθε ο Πάνος Μάρκοβιτς καθιερώθηκα. Μετά ακολούθησε ο αδερφός μου ο Νίκος. Τον έφερε και πάλι ο Παρτάκης».
Για το ότι είχε και τον αδερφό του: «Παίζαμε στην ίδια ομάδα. Έπαιζε μπροστά μου και νιώθαμε σιγουριά ο ένας για τον άλλο. Τα πήγε πολύ καλά. Με βοήθησε και τον βοήθησα. Έπαιξε ρόλο ο Πάνος Μάρκοβιτς για την καθιέρωση του Νίκου».
Για τις σπουδαίες επιτυχίες του ΑΠΟΕΛ από το 1972 μέχρι το 1974: «Ήταν η καλύτερη ομάδα που είχε στην ιστορία του το ΑΠΟΕΛ. Ήταν μια φουρνιά που έγραψε ιστορία στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Πήραμε το νταμπλ με τον Πάνο Μάρκοβιτς. Την επόμενη χρονιά ακολούθησε η συμμετοχή στο ελληνικό πρωτάθλημα. Εκείνη τη χρονιά, παίζαμε εναλλάξ, εγώ και ο Ηρόδοτος. Υπήρχε συναγωνισμός για το καλό της ομάδας και κάναμε ένα πολύ καλό δίδυμο. Είμαστε η μόνη ομάδα που κατάφερε να μείνει στην Α΄ Εθνική. Οι συγκυρίες με το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, δεν μας άφησαν να συνεχίσουμε».
Για τον άλλο του αδερφό, τον Κούλλη Παντζιαρά: «Μεγάλωσε και αυτός και ήταν επόμενο να ακολουθήσει τα χνάρια μας. Που θα πήγαινε; Στο ΑΠΟΕΛ. Είχε προπονητή στην αρχή τον Λαζαρίδη και καθιερώθηκε και αυτός στην ομάδα. Έβλεπα τα άλλα δύο μου αδέρφια μου να παίζουν μαζί μου και ήμουν πολύ χαρούμενος. Έκανε καριέρα και κατέκτησαν τρόπαια μαζί με τον Νίκο».
Για τη μεταγραφή στον Άρη: «Έγινε το 1978. Ένας παράγοντας του Άρη, υπηρετούσε στην ΕΛΔΥΚ και εισηγήθηκε την απόκτηση μου. Έδειξε ενδιαφέρον και ο ΠΑΟΚ. Ο Άρης, όμως έδωσε περισσότερα και έτσι έγινε η μεταγραφή. Όταν ήρθα στον Άρη, είχα συναντήσει στην είσοδο, τον Παπέτα που τότε πήγε στην Καστοριά».
Για τις σπουδαίες τους εμφανίσεις ειδικά σε μια χρονιά στο θεσμό του κυπέλλου: «Στο πρώτο παιχνίδι με τον Ηρακλή, πήγαμε στα πέναλτι και απέκρουσα δύο. Μετά κληρωθήκαμε να παίξουμε με τον Παναθηναϊκό. Απέκρουσα πάλι δύο πέναλτι και πήραμε την πρόκριση. Μετά το τέλος, με πήραν στους ώμους τους οι φίλαθλοι και με πήραν μέχρι στο σπίτι μου. Δεν έφευγαν αν δεν τους χαιρετούσα. Την επόμενη μέρα, η εφημερίδα «Σπορ Του Βορρά», βγήκε με τίτλο, «Ούλλα χαλάλι σου».
Για τη χρονιά που διεκδίκησε τον τίτλο του πρωταθλητή με τον Άρη: «Στη συνείδηση του κόσμου, πρωταθλητής ήταν ο Άρης, αφού σε περίπτωση ισοβαθμίας μετρούσε η αναλογία τερμάτων. Έπρεπε να ήμασταν εμείς πρωταθλητές. Οι μεγάλες ομάδες, όμως άλλαξαν τον κανονισμό και παίξαμε αγώνα μπαράζ στον Βόλο, όπου δεν τα καταφέραμε. Χάθηκε η ευκαιρία να πάρει τον τίτλο ο Άρης».
Μετά τον Άρη; «Το 1984 πήγα στον Πανσερραϊκό. Ήθελαν να κάνουν πρωταθλητισμό και να επιστρέψουν στην Α΄ Εθνική. Αφού τα καταφέραμε, υπήρχε πίεση για να μείνω στην ομάδα, όμως ήρθε η πρόταση από το ΑΠΟΕΛ και χωρίς δεύτερη σκέψη έπαιξα ξανά στο ΑΠΟΕΛ. Από το 1985 μέχρι 1987. Καταφέραμε να σπάσουμε μια κυριαρχία πέντε ετών της Ομόνοιας».
