«Να νοιώσουμε ξανά την ανατριχίλα»

Στην ιστοσελίδα του ΠΑΝ.ΣΥ.ΦΙ ΑΠΟΕΛ δημοσιεύτηκε ένα πολύ ωραίο άρθρο. Ο γραφών καλεί τον κόσμο της ομάδας μας να τα δώσει όλα στο αυριανό ματς και να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές.

Το άρθρο του Μενεπτόλεμου:

Παλιά μιλούσαμε για ζεστή έδρα… τώρα μιλάμε για τον ζεστό καιρό.

Παλιά μιλούσαμε για πολλά ντεσιμπέλ… τώρα μιλάμε για πολλή υγρασία.

Παλιά πηγαίναμε γήπεδο για να στηρίξουμε την ομάδα… τώρα πάμε γήπεδο περιμένοντας το πρώτο λάθος για να τους στήσουμε όλους στον τοίχο.

Παλιά ο κόσμος έπαιρνε τα παιδιά του στο γήπεδο για να νοιώσει λίγη από τη μαγεία του ΑΠΟΕΛ… τώρα παίρνουμε τα παιδιά μας γήπεδο με την ελπίδα ότι θα τα δούμε στις φωτογραφίες των ΜΜΕ.

Παλιά η μέρα των μεγάλων αγώνων ξεκινούσε από το πρωί… και φτάναμε όλοι γήπεδο τουλάχιστον 1 ώρα πριν… τώρα πάμε όλοι 5 λεπτά πριν αρχίσει ο αγώνας.

Παλιά περιμέναμε να τελειώσει ο αγώνας για να ευχαριστήσουμε η να γιουχαΐσουμε τους παίχτες… τώρα ανεξάρτητα του αποτελέσματος φεύγουμε 10 λεπτά πριν τελειώσει.

Παλιά στο γήπεδο ήμασταν όλοι ΑΠΟΕΛ. Τώρα είμαστε όλοι σταμπαρισμένοι… ο ένας ανήκει σε αυτό το χώρο… ο άλλος σε διαφορετικό.

Θα μπορούσε κάποιος να αναφέρεται για ώρες στις διαφορές της παλιάς «era» και της σημερινής τάξης πραγμάτων.

Θα μπορούσε όμως και κάποιος να βάλει το δικό του λιθαράκι όλα να γίνουν όπως τότε… που το ΑΠΟΕΛ ήταν πραγματική γιορτή… και όχι οικονομική γιορτή.

Τότε που το ΑΠΟΕΛ σήμαινε μερικές χιλιάδες τρελούς με τα πορτοκαλί… και όχι μερικά εκατομμύρια ΕΥΡΩ.

Τότε που το ΑΠΟΕΛ μας ανάγκασε να το αγαπήσουμε γιατί ήταν τρόπος ζωής και όχι απλά μια εμπορική ομάδα.

Κάποιος θα μπορούσε να πει «περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαίς»…

Κι όμως κάποιος άλλος θα μπορούσε από αύριο το απόγευμα να βάλει τη πορτοκαλί του φανέλα, να σταθεί στο πυρήνα, να τραγουδήσει 90 λεπτά και στο τέλος να νοιώσει ξανά την ανατριχίλα την παλιά… έστω και αν τα γήπεδα έχουν καταντήσει big brother, έστω και αν οι άλλοι θα σε βλέπουν παράξενα.

Κάποιοι ακόμη το κάνουν… αλλά τους αφήσαμε μόνους!

Καιρός να ζήσουμε ξανά το ΑΠΟΕΛ που αγαπήσαμε… αυτό  το ΑΠΟΕΛ που στις σάπιες κερκίδες του Μακαρίου γέμιζε τις ψυχές μας με ένα συναίσθημα άγνωστο και ακαθόριστο με το που στεκόμασταν κάτω από το ρολόι.

Εγώ αυτό το ΑΠΟΕΛ γουστάρω… και αυτό θα με πωρώνει μέχρι να χαθώ για πάντα.

Μέχρι τότε ΘΑ ΜΕΘΑΩ ΝΑ ΤΑ ΣΠΑΩ ΓΙΑ ΤΟ ΘΡΥΛΟ ΤΟ ΘΕΟ!

04/08/15

Μενεπτόλεμος