Μια απίστευτη ιστορία σε ένα υπόγειο στο Λονδίνο
Ανάρτηση από τον ΠΑΝ.ΣΥ.ΦΙ. ΑΠΟΕΛ με αφορμή την επέτειο των δέκα χρόνων από την πρόκριση στα προημιτελικά του Champions League.
Μια απίστευτη ιστορία
Αναλυτικά:
Έτσι έζησε ο Σύνδεσμος μας στο Λονδίνο την 7η του Μάρτη 2012:
“ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΑΠΟΕΛ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ!
07/03/2012 Σε ένα υπόγειο του Λονδίνου!
Μπορεί ήλιος να μην φάνηκε ως συνήθως, αλλά στο Λονδίνο μόλις είχε ξημερώσει. Σπάνια ξυπνάει φοιτητής στο Λονδίνο που το πρωί, εκείνη η ημέρα όμως δεν ήταν σαν τις άλλες, εκείνη η μέρα έμελλε να σημαδέψει τη ζωή μας. Ποιο πρωινό; Ποιος καφές; Από το χάραμα ποτό. Όχι μόνο ο γραφών, όλη η γαλαζοκίτρινη γειτονιά, όλος ο πορτοκαλής κόσμος του Λονδίνου. Και πως περνάει η ώρα; Πώς να πάρουμε μπροστά τα ρολόγια; Βίντεο από το πρωί λοιπόν, στιγμές αξέχαστες, στιγμές πώρωσης, στιγμές ΑΠΟΕΛΙΣΤΙΚΗΣ περηφάνιας. Που να ξέραμε όμως ότι μπροστά στο τι θα μαρτυρούσαμε λίγες ώρες αργότερα, όλα τα άλλα θα έμοιαζαν λογικά.
Περνάει σιγά σιγά η ώρα. Αρχίσαμε τις σκέψεις.. Πόσο μαλάκες είμαστες; Γιατί δεν είμαστε εκεί; Η φωνή της λογικής( ; ) όμως μας απαντάει, σήμερα είναι ίσως η μόνη φορά που δεν μας χρειάζεται ο Θρύλος. Θα έχει δίπλα του όλους του άλλους, αυτοί που θα είναι εκεί θα κάνουν τη δουλειά τους και με το παραπάνω. Τι και αν σε όλες τις μάχες ήμασταν παρών, σήμερα θα δώσουμε από αλλού τη μάχη, με την ενέργεια μας, με τη δύναμη της ψυχής.
Άντε να ξεκινήσουμε να πάμε, να πάμε στο προπύργιο του ΑΠΟΕΛΙΣΜΟΥ στο Λονδίνο. Βγαίνοντας έξω, το Λονδίνο δεν είναι το ίδιο, έχει πάρει χρώμα πορτοκαλί και γαλαζοκίτρινο. Στο Μετρό δεν υπάρχουν χιλιάδες άλλες ράτσες, παντού βλέπουμε ΑΠΟΕΛΙΣΤΕΣ. Μας βλέπουν με τα κασκόλ και τις σημαίες, μας λένε «Oh yes, APOEL Nicosia!» Μας ρωτούν αν θα προκριθούμε. Πρώτη φορά μας κάνουν αυτή την ερώτηση μετά από το ανεπανάληπτο ταξίδι στη Λυόν. Καλά μα εν πελλοί τούτοι; Φυσικά και θα προκριθούμε, υπήρξε κανένας μας που έζησε εκείνο το ταξίδι και δεν ήταν σίγουρος ότι θα προκριθούμε; Δεν πηγαίναμε στο στέκι μας να δούμε το ματς, πηγαίναμε να πανηγυρίσουμε την πρόκριση!
Φτάσαμε, έξω από το μαγαζί παντού αδέλφια, αδέλφια που ζήσαμε μαζί πολλά, αλλά ειδικά εκείνο το χρόνο τα περισσότερα. Πράγματα που δεν πρόκειται να ζήσουν άλλοι ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα. Για ένα χρόνο δεν πατούσαμε στη γη, ξυπνήσουμε και περνούσαμε τη μέρα μας, μεθούσαμε, ξενυχτούσαμε με μία μόνο σκέψη… ΘΡΥΛΕ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΣ;; Ξεκίνησαν να πηγαίνουν και να έρχονται τα σφηνάκια, τα συνθήματα, τα παραπατήματα. Ξεκινάει και ο αγώνας. 9ο λεπτό, πάσαρε ρε Μπίδη…. ΒΑΛΤΟ ΡΕ ΣΙΗΛΛΟΠΕΛΛΕ!!!! Έκρηξη, πανικός, σεισμός, τρώω μια καρέκλα στο κεφάλι, ο διπλανός μου βρέθηκε 5 μέτρα πάρακατω, οι πισινοί μου εφκήκαν πας τα ζυνήσια μας, άλλος πέφτει χαμέ, άλλος κουτουλλά τον τοίχο, άλλος σπάζει πράματα, άλλος κλαίει, άλλος παουρίζει. Τι να σου πω τζαι τι να καταλάβεις. Ημίχρονο, πνάστε τζαι έχουμεν τους. Ξεκινά το δεύτερο, μα πόσα να χάσουμε, ίντα που γίνεται, βάλτε το να τελειώνουμεν. Πάει παράταση.
-Έννα μας κάμουν καρδιακούς ρε…
-Έννα δέρουμεν ρε ……. μου μεν πελλανίσκεις.
-Ξέρω το ρε αλλά εν ανάγκη να μας πεθάνουσιν;
Αυτός είναι ο ΑΠΟΕΛΙΣΤΑΣ, που πηγαίνει παράταση στους 16 του Champions League και ξέρει ότι θα προκριθεί αλλά παραπονιέται επειδή έννα τον κάμουν καρδιακό ώσπου να προκριθεί. Ξεκινά τζαι η παράταση, κόκκινη ο Μαντούκα! Τζαι τωρά; Τωρά οι οπαδοί οποιασδήποτε άλλης ομάδας του κόσμου θα έβριζαν, θα καταριούνταν που έμειναν με 10 παίχτες κόντρα σε ένα μεγαθήριο στην παράταση και θα έβλεπαν την πρόκριση να φεύγει από τα χέρια τους… Χαχαχαχα, εν το ΑΠΟΕΛ που είμαστεν εμείς ρε! Που τα ηχεία δεν ακούγεται πια ο Πετεβίνος με τον Μαλέκο, το μαγαζί σούζεται με το ίδιο σύνθημα που σούζεται το γήπεδο…
ΘΡΥΛΕ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΣ ΤΡΕΛΛΑΝΕΣ ΚΙ ΕΜΑΣ ΘΑ ΠΑΘΩ ΣΥΓΚΟΠΗ ΜΕ ΤΟ ΑΠΟΕΛΛΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΣΙΑΜΠΙΟΝΣ ΛΙΝΓΚ.
Είπεν το τζαι ο Σέρβος, εκείνη τη στιγμή δεν μας έκοφτεν τίποτε πλέον, εκείνη τη στιγμή περνούσαν από μπροστά μας όλα όσα ζήσαμε με τούτην την ιδέα, όχι μόνο σε εκείνη τη χρονιά αλλά σε όλη μας τη ζωή.
Πάμε πέναλτυς. Ουφ, πώς να σου εξηγήσω; Ούτε εμείς εν εξέραμεν τι ενιώθαμεν τζείντα λεπτά. Πρώτα τζείνοι… έβαλεν το. Άιλτον, λαλείς να ισχύσει ο κανόνας που λαλεί ότι το αστέρι χάνει το; Σιγά ρε!!! ΓΚΟΛ ο εξωγήινος. Τούτοι πάλε…ΑΤΕ!! ΟΪ ΡΕ!!! ΕΝ ΓΙΝΟΥΝΤΑΙ ΤΟΥΝΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ!!! Δοκάρι και στην πλάτη του Χιώτη. Σειρά του Νούνο, για τον μόνο που είμαστε σίουροι ότι δεν το χάνει…ΓΚΟΛ!!! Ε άτε ρε κοπέλλια, έννα το πιάει τούτο.. ΠΙΑΕ ΕΝΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!!! Νεκτάριος;; Οϊ Κυπραίος ρε κουμπάρε, οϊ Κυπραίος…ΜΟΥΤΤΑΡΚΑ ΡΕ ΠΕΛΛΟΝΕΧΤΑΡΙΕ ΓΚΟΛ……. Εν τούτος που μας το βαλεν τζειμέσα… έκαμεν το….ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!! ΠΑΝΙΚΟΣ, πέφτουν κορμιά, ποτήρκα, πότσες, καρέκλες τζαι τραπέζια. Έλα ρε Τρίσκο μου, ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΛ ΓΚΟΛ ΡΕ ΘΚΙΑΟΛΕ. Πιάστο ρε Χιώταρε μου, πιάστο τζαι έννα σε κάμω ταττού, έννα σε κάμω άγαλμα, έννα παρπατάς μες τη χώρα τζαι να έννα σου κάμνουν ττεμενάες. Παίρνει φόρα…ΑΑΑΑΑΑΕΕΕΕΕΕΟΟΟΟΟΑΑΑΑΙΙΙΙΟΥΥΥΥΟΟΑΑΑΕΕΕΕΟΟΕΕΕΕΕ. ΤΙ να σου πω τζαι τι να καταλάβεις; Ούτε που ξέρω τι εγίνηκεν, ήμουν χαμέ, έκλαια, επαούριζα, έπιννα, εκουτούλλουν τοίχους, κκελλάες, αγκαλιές, ππουνιές, κλωτσιές, γοναθκιές, αγκωνιές. Σπάζουν τα λάπτοπ, σπάζουν τα τραπέζια, οι πότσες, τα ποτήρκα. ΕΙΜΑΣΤΕΝ ΤΖΙΑΜΕ, ΕΙΜΑΣΤΕΝ ΣΤΟ ΓΣΠ, ΒΟΥΡΟΥΜΕΝ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ ΜΕΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ, ΑΦΤΕΝΟΥΜΕΝ ΦΩΤΟΒΟΛΙΔΕΣ ΜΕΣ ΤΗ ΝΟΤΙΑ, ΠΠΗΔΟΥΜΕ ΠΑΣ ΤΟ ΔΙΧΤΥ. ΕΙΜΑΣΤΕΝ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ, ΙΝΤΑ ΠΡΕΖΕΣ, ΙΝΤΑ ΕΚΣΤΑΣΗ, ΙΝΤΑ MDMA TΖΑΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Εν μπορείς να καταλάβεις, ούτε θα καταλάβεις ποττέ!
07/03/2012 Σε ένα υπόγειο στο Λονδίνο, καμιά 200ρια πελλοί ένιξερούν τι τους γίνεται. Αλλάσσει η ζωή τους, αλλάσσει για πάντα. Το τι εγίνηκεν τες επόμενες ώρες εν τo θυμούμαι, τζαι μπορεί να μεν το θυμάται τζαι κανένας. Ένα πράμα ξέρω όμως, αν δεν το έζησες δεν θα το καταλάβεις ποττέ!
07/03/2012 Σε ένα υπόγειο στο Λονδίνο, αν μου πεις να ζήσεις ξανά τούτην τη νύχτα τζαι μετά να πεθάνεις… ΔΕΧΟΥΜΑΙ!”
