«Ίσως να μην έχω συνειδητοποιήσει ακόμη τι πετύχαμε»
Ο Διονύσης Χιώτης, ο μεγάλος αυτός τερματοφύλακας που έγραψε ιστορία με τα χρώματα της Ομάδας, ο οποίος έπιασε δυο πέναλτι κόντρα στην Λυών και γενικά αγαπήθηκε όσο λίγοι στον ΑΠΟΕΛ, μίλησε για την καριέρα του και τα χρόνια στην Κύπρο. Η αγάπη του για τον ΑΠΟΕΛ φάνηκε για ακόμη μια φορά και πως να μην υπάρχει αυτή άλλωστε.
Αναλυτικά η συνέντευξη του στο sport24.gr
– Αποχωρείς απ’ την ΑΕΚ και πηγαίνεις στην Κέρκυρα. Πώς αποφάσισες να πας σε μία ομάδα που θα αγωνιζόταν στη Β’ Εθνική;
“Γιατί δεν βρήκα ομάδα στην Α’ Εθνική. Ίσως θεωρούσαν πως επειδή είχα ένα μεγάλο συμβόλαιο, για τα δεδομένα τους, στην ΑΕΚ, δεν θα μπορούσαν να με καλύψουν οικονομικά. Γι’ αυτό τον λόγο αναγκάστηκα να πάω σε μία ομάδα, η οποία υποτίθεται ότι θα χτυπούσε την άνοδο στη Super League. Αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενα”.
– Γι’ αυτό τον λόγο, άλλωστε, αποχώρησες το καλοκαίρι απ’ την ομάδα. Κι έρχεται η πρόταση απ’ τον ΑΠΟΕΛ. Πιστεύεις πως ήταν το σωσίβιο σωτηρίας για την καριέρα σου;
“Ναι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν περίμενα πως θα εξελιχθεί μ’ αυτό τον τρόπο. Όταν πήγα στον ΑΠΟΕΛ, είχε τραυματιστεί ο πρώτος τερματοφύλακας και, θεωρητικά, μέχρι να επιστρέψει θα ήμουν η δεύτερη επιλογή για κάτω απ’ τα γκολπόστ. Ουσιαστικά, ήμουν ο τρίτος γκολκίπερ της ομάδας.
Όμως, τραυματίστηκε και ο Μιχάλης Μορφής, με αποτέλεσμα από τρίτος να γίνω ξαφνικά πρώτος. Ξεκίνησα λίγο μουδιασμένα μέχρι να βρω τα πατήματά μου, αλλά παιχνίδι με το παιχνίδι γινόμουν όλο και καλύτερος”.
– Και φτάνεις στο σημείο να κρίνεις μία πρόκριση στα προημιτελικά του Champions League. To περίμενες ποτέ ότι θα είχες τόσο καταλυτική συμβολή σε μία τόσο ξεχωριστή πορεία στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση;
“Ούτε στα όνειρά μου. Δεν το περίμενα καθόλου. Όπως σου είπα, δεν περίμενα γενικά η παρουσία μου στον ΑΠΟΕΛ να εξελιχθεί έτσι. Σε καμία περίπτωση”.
– Πώς είναι το συναίσθημα να κρίνεις με τις αποκρούσεις σου στα πέναλτι μία πρόκριση απέναντι στη Λιόν;
“Είναι η ωραιότερη και πιο σημαντική στιγμή της καριέρας μου. Δεν είναι μόνο πού έγινε, αλλά πότε έγινε και απέναντι σε ποιον αντίπαλο. Πραγματικά, ζήσαμε απίστευτες στιγμές. Προσωπικά, ίσως να μην έχω συνειδητοποιήσει ακόμη τι πετύχαμε τότε. Βλέπεις κορυφαίες ομάδες και δεν έχουν καταφέρει να φτάσουν στους ‘8’ του Champions League. Κι έφτασε ο ΑΠΟΕΛ, με εμένα να αποκρούω δύο πέναλτι. Συγκλονιστικό”.
– Πιστεύεις ότι έχουμε υποτιμήσει το κυπριακό πρωτάθλημα;
“Πολύ. Γενικά ως Ελλαδίτες εκφραζόμαστε υποτιμητικά και λέμε ‘ποια Κύπρος’. Αυτή η νοοτροπία μάς έχει φάει. ‘Έλα μωρέ, τυχαία μας κέρδισαν, τυχαία προκρίθηκαν’. Αν δεις, όμως, τα αποτελέσματα μεταξύ ελληνικών και κυπριακών ομάδων τα τελευταία χρόνια, θα συνειδητοποιήσεις πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Μας έχουν πάρει τον αέρα. Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι το κυπριακό ποδόσφαιρο είναι καλύτερο απ’ το ελληνικό. Απλά δεν υπάρχουν πλέον τεράστιες διαφορές”.
– Τι είναι για σένα ο ΑΠΟΕΛ;
“Ο ΑΠΟΕΛ είναι μεγάλη αγάπη. Κι αυτό που μου έδωσαν στην Κύπρο, είναι ανώτερο απ’ αυτό που εισέπραξα ως ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα. Ναι μεν στην ΑΕΚ ήμουν 13 χρόνια, αλλά αυτό που μου έδωσαν στην Κύπρο και στον ΑΠΟΕΛ σε θέμα αγάπης και εκτίμησης, είναι ανώτερο”.
– Χάρη στις καλές εμφανίσεις που πραγματοποίησες με τον ΑΠΟΕΛ, κλήθηκες και στην Εθνική. Θεωρείς, ωστόσο, πως άξιζες περισσότερες ευκαιρίες βάσει της πορείας σου;
“Πιστεύω πως ναι. Πρόσφατα, επειδή τελείωσε με το δίπλωμα UEFA B, έπρεπε να ετοιμάσω ένα βιογραφικό και κάθισα να μετρήσω τις ευρωπαϊκές συμμετοχές μου. Έχω 67 ευρωπαϊκές συμμετοχές, εκ των οποίων τις 37 σε προκριματικά, ομίλους και νοκ άουτ του Champions League.
Επομένως, θεωρώ πως θα έπρεπε να έχω περισσότερες συμμετοχές με την Εθνική απ’ τη μία που πραγματοποίησα. Και σίγουρα περισσότερες κλήσεις σε αποστολή. Πιστεύω ότι το άξιζα. Αλλά εντάξει, τώρα τελείωσε (σ.σ. γέλια)”.
– Όσο ήσουν στον ΑΠΟΕΛ, είχες πρόταση από ελληνική ή ξένη ομάδα;
“Όχι. Να σου πω την αλήθεια, ούτε εγώ ψάχτηκα για να φύγω”.
– Ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης στην καριέρα σου και ο καλύτερος φίλος που έκανες απ’ το ποδόσφαιρο;
“Πραγματικούς φίλους μέσα απ’ το ποδόσφαιρο έχω ελάχιστους. Ο ένας, που έχω κάνει και κουμπαριά, είναι ο Χρήστος Κόντης. Τον θεωρώ πραγματικό φίλο. Όσον αφορά στον καλύτερο συμπαίκτη, είναι άδικο να ξεχωρίσω μόνο έναν. Ο Θεός με αξίωσε να έχω σπουδαίους συμπαίκτες”.
– Ο καλύτερος προπονητής;
“Ο Γιοβάνοβιτς. Πρόκειται για έναν εργατικό άνθρωπο, με πολλή όρεξη και πάθος για τη δουλειά του. Καταρχάς, είναι άνθρωπος, με όλη τη σημασία της λέξης. Στην Ελλάδα δεν έχουμε καταλάβει ακόμη πως είναι ένας εξαιρετικός προπονητής.
Δεν είναι μόνο η πολύ καλή πορεία με τον ΑΠΟΕΛ. Πήγε στο Ντουμπάι, πήρε μία μικρομεσαία ομάδα (σ.σ. Al Nasr) που είχε 25 χρόνια να πάρει τίτλο και την οδήγησε την πρώτη χρονιά στην κατάκτηση του Κυπέλλου. Τη δεύτερη σεζόν πήρε το President Cup, που δίνει το εισιτήριο για το ασιατικό Champions League, ενώ την τρίτη χρονιά την πήγε μέχρι τα προημιτελικά της κορυφαίας διοργάνωσης στην Ασία. Γιατί, λοιπόν, να μην του δοθεί η ευκαιρία να προπονήσει τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ ή τον Παναθηναϊκό”;
– Κλείνοντας, είσαι ευχαριστημένος απ’ όσα πέτυχες στην καριέρα σου; Έκανες περισσότερα απ’ όσα ονειρευόσουν;
“Πραγματικά, ευχαριστώ τον Θεό γιατί τα ένιωσα όλα στην καριέρα μου. Και ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές. Αυτό που πραγματικά θέλω να ζήσουν όλοι οι αθλητές, είναι αυτό που έζησα στην Κύπρο, όταν με κάλεσε ο ΑΠΟΕΛ για να με βραβεύσει για την προσφορά μου στην ομάδα. Μπήκα σε ένα γεμάτο ΓΣΠ, μαζί με τα παιδιά μου, γνωρίζοντας την αποθέωση απ’ τον κόσμο της ομάδας. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Ήταν το επιστέγασμα μιας καριέρας που τα είχε όλα”.
