Είναι το 3-5-2 το σύστημα μας;
Στα τελευταία δυο παιχνίδια της Ομάδας είδαμε τον Γιώργο Δώνη να χρησιμοποιεί ένα σύστημα που δεν συνηθίσαμε και τόσο. Το τελευταίο μισάωρο του αγώνα με τον Εθνικό αλλά και τα πρώτα 30 λεπτά του παιχνιδιού με την Ντόρτμουντ είδαμε τον Δώνη να εφαρμόζει το 3-5-2 . Φυσικά το 3-5-2 των δυο περιπτώσεων είχε δυο εντελώς διαφορετικές φιλοσοφίες από τη μια επιθετική (που αρκετές φορές έμοιαζε με 3-4-3) και από την άλλη αμυντική (που έμοιαζε ως 5-3-2). Μπορεί όμως αυτό το σύστημα να δουλέψει στην Ομάδα μας; Ας δούμε λίγο τα χαρακτηριστικά αυτού του συστήματος.
Το 3-5-2 αποτελείτε από 3 κεντρικούς αμυντικούς, με τον ένα εξ αυτών να παίζει ως λίμπερο. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει συνεννόηση και αλληλοκάλυψη των αμυντικών για να μην μείνει εκτεθειμένη η άμυνα μας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως αν ο ένας κεντρικός αμυντικός χάσει τον επιθετικό και χρειαστεί να επέμβει ο λίμπερο, τότε αν δεν υπάρξει σωστή επιστροφή από τον πρώτο κεντρικό αμυντικό, θα υπάρχει κενός χώρος στο κέντρο της άμυνας για τους επιθετικούς της αντίπαλης ομάδας. Φυσικά με τους Καρλάο, Ρουέδα, και Μερκή είναι δεδομένο πως μπορούμε να έχουμε τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς που χρειαζόμαστε. Βέβαια πέραν αυτών και μέχρι την επιστροφή του Ιωάννου, όλες οι άλλες λύσεις είναι προσωρινές (π.χ Μοράις).
Από εκεί και πέρα στο χώρο του κέντρου υπάρχουν 5 ποδοσφαιριστές. Από αυτούς οι δυο παίζουν στα άκρα λίγο πιο μπροστά από τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς και πλάγια. Εκεί χρειάζεσαι δυο παίκτες μηχανάκια. Ένας Μιλάνοφ στα καλά του είναι ο παίκτης – μηχανάκι που μπορεί να βοηθήσει σε ένα τέτοιο σύστημα, όμως ο Βούρος ο οποίος δεν είναι η φυσική του χρειάζεται αρκετή δουλειά. Από την άλλη ο Νεκτάριος Αλεξάνδρου μαζί με τον Λάγο (όταν επιστρέψει) μπορούν όντως να λειτουργήσουν και να καλύψουν άψογα αυτή τη θέση. Μπροστά από τους τρεις αμυντικούς πρέπει να υπάρχει ένα μηχανάκι – σκούπα. Αυτός είναι σίγουρα ο Μοράις και μπορεί να κάνει πολύ καλά αυτή τη δουλειά όμως πίσω από τον Μοράις δεν ξέρουμε αν ο Σόουζα μπορεί να λειτουργήσει ως εναλλακτική. Πιο μπροστά είναι ακόμη δυο μέσοι. Δυο μέσοι που μπορούν να επιτεθούν και να βοηθήσουν και αμυντικά. Βινίσιους, Σόουζα, Σαλάι, Εμπεσίλιο, Μπερτόλιο (αν μπορέσει να αγωνιστεί) και αρκετοί άλλοι αποτελούν επιλογές που μπορούν να βοηθήσουν και να λειτουργήσουν σωστά.
Από εκεί και πέρα οι δυο επιθετικοί έχουν ιδιαιτερότητες. Ο ένας από τους δυο μπορεί να είναι ο Ντε Καμάργκο ή ο Ποτέ, με την άλλη θέση να είναι πολύ σημαντική και ιδιαίτερη. Και γιατί ιδιαίτερη; Γιατί εκεί πρέπει να παίξει ένας ποδοσφαιριστής – μπαλαδόρος. Ο Ζαχίντ μοιάζει σπουδαία επιλογή, όπως και ο Αλωνεύτης ή ο Εφραίμ. Ακόμη και ο Σαλάι μπορεί να παίξει εκεί. Ο ποδοσφαιριστής αυτός πρέπει να κινείται από δεξιά ή αριστερά, ώστε να φεύγει κάπως εκ των μέσων ως κρυφός κυνηγός. Ταυτόχρονα με μια του ενέργεια μπορεί να αναστατώσει και να φέρει σε ανισορροπία την αντίπαλη άμυνα.
Το μεγάλο πάντως πλεονέκτημα στο 3-5-2 είναι πως όταν είσαι στην επίθεση μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε 3-4-3 (όταν ένας μέσος προωθείτε ως επιθετικός), ενώ στην άμυνα 5-4-1 (όταν ο δεύτερος επιθετικός πηγαίνει πιο πίσω). Το υλικό φαίνεται πως υπάρχει στην Ομάδα μας για ένα τέτοιο σύστημα αν και σίγουρα κάποια κενά θα πρέπει να καλυφθούν τον Γενάρη. Είναι όμως η ώρα για μια τέτοια αλλαγή; Αυτό σίγουρα μόνο ο Δώνης το ξέρει.
