Χιώτης: «Η διοίκηση ήταν κοντά μας και έπαιξε ρόλο στην επιτυχία»
Ο πρώην τερματοφύλακας της Ομάδας μας, Διονύσης Χιώτης, μίλησε στον ACTIVE για την πρόκριση στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ την 7η Μαρτίου του 2012 με αφορμή την χθεσινή επέτειο, και για την πιθανότητα να εργαστεί πλέον ως προπονητής τερματοφυλάκων στην Κύπρο.
Αναλυτικά οι δηλώσεις του:
Κάθε τέτοια μέρα σαν τη χθεσινή ποια είναι η πρώτη σου σκέψη; «Μέρα χαράς για όλους τους ΑΠΟΕΛίστες και το κυπριακό αθλητισμό. Ξυπνάμε όμορφες μνήμες και δέχομαι πολλά συγχαρητήρια ακόμα και τώρα. Το θυμόμαστε συνέχεια, δεν ξεχνιέται».
Πέρασαν τόσα χρόνια αλλά ακόμα ο κόσμος σε συγχαίρει για αυτές τις στιγμές… «Είναι όμορφο να σε θυμάται κόσμος. Γίνομαι ξανά για μία μέρα ποδοσφαιριστής κάθε τέτοια μέρα».
Νιώθεις ότι όλα τα έχεις πει όλα για εκείνη τη βραδιά ή κρατάς κάτι για σένα; «Όχι, δεν κρατάω κάτι για εμένα. Ότι έχω νιώσει τα λέω κάθε χρόνο. Μακάρι να μπορούσε έστω για μια στιγμή να του ζούσα ξανά. Εκείνα όλα τα συναισθήματα εκείνης της μέρας. Από το πρωί που ξυπνήσαμε μέχρι την επόμενη μέρα που πήγαμε στην προπόνηση».
Κράτησες ενθύμια από εκείνη τη βραδιά; «Έχω τα γάντια, την μπάλα των πέναλτι, τη φανέλα, έχω τα πάντα. Είναι σε περίοπτη θέση στο σαλόνι».
Η φανέλα γιατί όχι; «Η φανέλα είναι κρυμμένη (γέλια). Απλά δεν χωρούσε να τη βάλω εκεί στο σαλόνι στο χώρο που έφτιαξα».
Υπήρχε κάποιο σημάδι ότι θα ήταν η βραδιά του ΑΠΟΕΛ; «Υπήρχε πίστη μεγάλη, δεν θα πω ότι ήταν σημάδι. Από το τελευταίο σφύριγμα στο πρώτο παιχνίδι στη Λυών μετά την ήττα 1-0, υπήρχε πίστη ότι θα περάσουμε. Κάθε μέρα που περνούσε η πίστη μεγάλωνε. Και η πίστη της ομάδας και η πίστη του κόσμου. Όχι μόνο από τους ΑΠΟΕΛίστες. Υπήρχε θετική αύρα από όλον τον κόσμο. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ότι δεν ήταν μόνο ΑΠΟΕΛίστες που ήθελαν, αλλά και οπαδοί άλλων ομάδων που πίστευαν και ήθελαν να διακριθούμε».
Πιο ήταν το μυστικό για την επιτυχία του ΑΠΟΕΛ κατά την άποψή σου; «Υπήρχαν καλοί ποδοσφαιριστές. Υπήρχε καλός προπονητής, υπήρχε ένα τιμ πολύ καλό. Υπήρχε η διοίκηση που ήταν κοντά μας. Πολλά πράγματα που έδιναν ένα πετυχημένο σύνολο, ο καθένας στο πόστο του και όλα αυτά κουμπώσανε».
Πέραν των εκτελέσεων πέναλτι τι θυμάσαι περισσότερο από το παιχνίδι με τη Λυών; «Αυτή η πίστη του κόσμου. Ο κόσμος φώναζε “σε ευχαριστώ θρύλε θεέ” προτού πάμε στα πέναλτι. Μας έλεγε ευχαριστώ ο κόσμος πριν την επιτυχία. Σαν να έλεγαν σας ευχαριστούμε για όσα ζήσαμε. Ανατρίχιασα. Ήταν πολύ συγκινητική στιγμή να σου λέει ο κόσμος ότι δεν με νοιάζει το αποτέλεσμα, αλλά σας ευχαριστούμε για όσα ζήσαμε. Ήταν εντυπωσιακό, κάτι πρωτόγνωρο».
Πώς είναι η ζωή πλέον ως προπονητής; Μέχρι πριν λίγο καιρό ήσουνα στο προπονητικό επιτελείο του Χρίστου Κόντη. Είναι πολύ διαφορετικό; «Έχει πάει στο ακριβώς αντίθετο όπως αυτή της ζωής του ποδοσφαιριστή. Μακάρι να μπορούσα να αγωνιζόμουν για πάντα. Η θέση του προπονητή είναι πολύ πιο δύσκολη. Χρειάζεται πολύ περισσότερη δουλειά, μεγαλύτερες ευθύνες. Η δουλειά του παίκτη είναι πιο εύκολη».
Ο προπονητής είναι με μία βαλίτσα στο χέρι. Φύγατε από την Χάτα και περιμένετε τον επόμενο σας προπονητικό σταθμό… «Ναι, περάσαμε ωραίες στιγμές σε αυτή την ομάδα. Είχαμε το πιο χαμηλό μπάτζετ στην κατηγορία. Αφήσαμε καλές εντυπώσεις. Ειδικά πέρσι όλα τα Εμιράτα μιλούσαν για τον Χρίστο γιατί αντιμετωπίσαμε τις μεγάλες ομάδες με μεγάλη επιτυχία. Αν και είχαμε το χαμηλότερο μπάτζετ ήμασταν η δεύτερη ή τρίτη ομάδα σε κατοχή μπάλας σε όλο το πρωτάθλημα. Φέτος έγιναν κάποια λάθη και προχωράμε».
Aυτή η κατοχή μπάλας ήταν χαρακτηριστικό του ΑΠΟΕΛ με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς προπονητή: «Είναι πολύ σημαντικό να έχεις την μπάλα. Είναι πολύ απλό, όταν έχεις την μπάλα κάνεις ότι θέλεις εσύ και εκνευρίζεις τον αντίπαλο. Αυτό πάθαμε και εμείς με την Ρεάλ».
Κλείνοντας, ποιος συμπαίκτης που είχες στον ΑΠΟΕΛ ήταν κολλητός σου αφαιρώντας από την εξίσωση τον Κόντη; «Κολλητός μου ήταν ο Κόντης. Αλλά κάναμε όλη παρέα. Με τον Χρίστο μας δένανε πολλά πράγματα. Είμαστε και κουμπάροι. Είναι σαν αδελφός μου. Ξέραμε ότι ποτέ δεν θα κάνει κακό ο ένας στον άλλο. Με παλιούς συμπαίκτες έχω επαφή, μιλάω με πολλούς, αλλά φιλία στο ποδόσφαιρο τόσα χρόνια κράτησα μόνο με 3-4 άτομα».
