Ας δοκιμάσουμε και αυτή τη μέθοδο…
Τι να πει κανείς; Πώς να περιγράψεις, πώς να τα χαρακτηρίσεις και πώς να εξηγήσεις το βαρύ χτύπημα στην Τρίπολη από τη δικτατορία της μειοψηφίας;
Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Πολύ φοβάμαι ότι το βαρέλι έχει κι άλλον πάτο στον ΑΠΟΕΛ καθώς αυτές οι «ομάδες» ή ανεξέλεγκτες συμμορίες έχουν ριζώσει και κάνουν ό,τι γουστάρουν όποτε τους καπνίσει. Το πήραν απόφαση; Τότε θα τα ανατινάξουν όλα!
Όσον αφορά στις… εξηγήσεις, μάλλον είναι δύσκολο να αποτυπωθούν. Εδώ δεν μπορούν οι «εκπαιδευμένοι» γι’ αυτή τη δουλειά και οι υπεύθυνοι που ούτε καν την κηδεμονία του εαυτού τους μπορούν να «αναλάβουν». Διότι όταν βλέπεις μια χούφτα… ηλιθίων να έχει ως ένα και μοναδικό στόχο τη διακοπή ενός κρίσιμου αγώνα για την ομάδα τους σε επίπεδο ευρωπαϊκού ομίλου και χωρίς να έχουν δεχτεί την παραμικρή πρόκληση (από αντίπαλο, διαιτητή και πάει λέγοντας), τότε η «ταινία» γυρίζει και το περιεχόμενο προκαλεί τρόμο.
Κατάφεραν προχθές να ρεζιλέψουν τον ίδιο τον σύλλογο. Τον ξεφτίλισαν διεθνώς, με τις εικόνες ντροπής να κάνουν τον γύρο της Ευρώπης. Βρέθηκαν στο γήπεδο με στόχο να διακόψουν το ματς. Αν είναι ποτέ δυνατόν. Να γίνουν αυτοί οι πρωταγωνιστές, αγνοώντας τις οδυνηρές συνέπειες για τη δήθεν αγαπημένη τους ομάδα.
«Υπάρχει κόστος. Τους παρακαλώ θερμά ας είναι το σημερινό το τελευταίο. Είναι κρίμα», είχε πει προ τετραετίας ο πρώην προπονητής της ομάδας Ιβάν Γιοβάνοβιτς, όταν οπαδοί του ΑΠΟΕΛ αμαύρωσαν τον σύλλογο με τις ασχήμιες τους στις εξέδρες στο τελευταίο ματς στη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Σαχτάρ.
Και η λαϊκή ρήση «στου κωφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα», ταιριάζει γάντι. Η διστακτικότητα πολλές φορές υπό τον φόβο όξυνσης της κατάστασης, ίσως και αντιποίνων, αποτελούν ένα μοχλό διαιώνισης καταστάσεων. Το καρκίνωμα προχωρεί και… τρώει τα πάντα, ανεξαρτήτως των προσώπων σε διοικήσεις. Γκρεμίζονται όλα τα προπύργια της αξιοπρέπειας. Και αυτοί που πάνε να τους αντισταθούν, κατά ένα… παράξενο τρόπο είτε τρώνε το κεφάλι τους είτε μετά από λίγο καιρό σηκώνουν τα χέρια ψηλά.
Μην μου πείτε τώρα πως είναι πρόβλημα παιδείας. Ποιος την… έχασε στην Κύπρο για να τη βρουν οι φανατικοί οπαδοί. Περισσότερο με ουτοπία φαντάζει η μεταφορά στη χώρα μας του πολιτισμένου ποδοσφαιρικού περιβάλλοντος των προηγμένων κοινωνιών. Όσα μέτρα και αν ληφθούν, όσες συσκέψεις και αν γίνουν, έχω την εντύπωση πως το σκηνικό δεν θα διαφοροποιηθεί σε μεγάλο βαθμό. Το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης, το ηλεκτρονικό σύστημα αγοράς εισιτηρίων είναι αποφάσεις προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν μειώνουν ή ανατινάζουν το πρόβλημα.
Εάν στις εξέδρες που βρίσκονται όλοι αυτοί οι ταραξίες δεν συγκροτηθούν ομάδες που θα τους παίρνουν από το γιακά όταν παρεκτρέπονται και θα τους πετάνε έξω με τις κλοτσιές (δεν μιλώ για τους στιούαρτς, που έχουν διακοσμητικό ρόλο), μάλλον τα ίδια θα βλέπουμε. Γιατί το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο κύριοι.
Αφού τόσα χρόνια κανένας δεν κατάλαβε με το… καλό ή τα παράθυρα που βρίσκουν είναι αρκετά για να γλιστρήσουν, ώρα για πιο δραστικές αποφάσεις. Απαιτείται μια δυναμική επανεκκίνηση. Τέρμα στην ανοχή της δικτατορίας της μειοψηφίας, με τον κόσμο να βλέπει με το στόμα ανοικτό την καταστροφική τους δράση, αδυνατώντας να καταλάβει το γιατί δεν τους «πετά» κάποιος διά παντός με τις κλοτσιές έξω από το στάδιο.
Του Ανδρέα Μαύρου στο Goal
