Αδυναμίες ρόστερ ή αδυναμίες Ουζουνίδη
Πολλά ειπώθηκαν και άλλα τόσα μπορούν να ειπωθούν για τη προχθεσινή πολύ κακή εμφάνιση της Ομάδας για τον 1ο προκριματικό γύρο του Γιουρόπα Λιγκ απέναντι στην Τζιλάνι.
Φυσικά και το ζητούμενο ήταν η πρόκριση και ήρθε. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο εξασφαλίσαμε την πρόκριση, αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, κρατώντας μας όλους σε ανήσυχη ηρεμία για το τι μέλλει γενέσθαι, στα διάφορα μέτωπα που έχει η ομάδα.
Η ενίσχυση σε συγκεκριμένες είναι δεδομένη. Από εκεί και πέρα ωστόσο, διακρίνονται και αδυναμίες που προκαλούν ερωτηματικά για το πώς διαχειρίζεται μερικά θέματα επιλογών στο αρχικό σχήμα ο Μαρίνος Ουζουνίδης.
Πάμε να το δούμε από την αρχή. Το παιχνίδι ξεκίνησαν οι Μιχαήλοβιτς και Ιωάννου στα άκρα, μαζί με Μερκή και Σάντος στα στόπερ. Από εκεί και πέρα, είδαμε τους Λούντεμο και Γένσεν στο χώρο του κέντρου και πιο μπροστά τον Ζαχίντ. Ο Τάμαρι στο δεξί φτερό, ο Ντε Βινσέντι στο αριστερό και στην κορυφή ο Κλωναρίδης. Ένα σύστημα επί της ουσίας χωρίς καθαρόαιμο επιθετικό και αριστερό εξτρέμ. Την ίδια ώρα αξίζει να αναφερθεί πως στον πάγκο υπήρχαν οι Μπεν Σαχάρ και Εφραίμ, όπου με τις ανάλογες επιλογές θα μπορούσε κάθε θέση να είχε ποδοσφαιριστή που να αγωνίζεται στο φυσικό του χώρο.
Το παιχνίδι ξεκίνησε με την ομάδα μας να μην μπορεί να απειλήσει. Ο Ζαχίντ, ήταν για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι κακός, όπως και ο Τάμαρι. Ενώ οι Ντε Βινσέντι και Κλωναρίδης, προσπαθούσαν για το… τίποτα αφού απουσίαζε όχι μόνο η ομοιογένεια αλλά και η φαντασία από το παιχνίδι.
Κατά τη διάρκεια της επανάληψης και την είσοδο στον αγωνιστικό χώρο, του Μπεν Σαχάρ και του Εντονγκαλά και την μετακίνηση του Ντε Βινσέντι στον άξονα, είδαμε ένα πολύ διαφορετικό ΑΠΟΕΛ. Κράτησε μπάλα ο Ισραηλινός, έπαιξε με την πλάτη, μοίρασε παιχνίδι, ελευθερώνοντας επί της ουσίας τα άκρα να κάνουν τη δουλειά τους, πράγμα που έγινε αφού φάνηκε και στους σκόρερ.
Όλα αυτά και συνυπολογίζοντας τη σημαντικότητα αλλά και τις παγίδες που κρύβει ένα νοκ άουτ παιχνίδι, ο Μαρίνος έπρεπε αν όχι να ξεκινούσε διαφορετικά το παιχνίδι να το άλλαζε τουλάχιστον στις αρχές της επανάληψης.
Εκ των υστέρων, κριτική θα μου πείτε, αλλά είναι και μερικά πράγματα που βγάζουν μάτι και χρειάζονται απλή λογική σκέψη. Φυσικά δεν βρισκόμαστε στη θέση του προπονητή για να γνωρίζουμε το βαθμό ετοιμότητας κάθε ποδοσφαιριστή, αλλά και αυτό είναι ευθύνη που βαραίνει όχι μόνο τον Ελλαδίτη τεχνικό, αλλά και τη διοίκηση.
Επιπρόσθετα, για να προλάβω και τα κακά στόματα, δεν κρίνω τον Ουζουνίδη, απλά παραθέτω μια άποψη. Το έργο και η καριέρα του Μαρίνου, είναι αυτά που θα τον κρίνουν και όχι ένας αγνός ΑΠΟΕΛίστας.
Κόουτς, είμαστε δίπλα σου!
-Το τρένο-
