Το χαμένο οπαδικό DNA μας
Η επάνοδος της ομάδας μας στην κορυφή της βαθμολογίας, ο επαναληπτικός του Κυπέλλου με την Ομόνοια, το δύσκολο-καθοριστικό ντέρμπι με την Ανόρθωση το Σάββατο, είναι κάποια από τα θέματα που θα μπορούσα ν’ ασχοληθώ σε αυτό το κείμενο. Δεν θα το κάνω όμως γιατί θ’ ασχοληθώ με ένα ζήτημα που με απασχολεί εδώ και πάρα πολλή καιρό, όπως νομίζω και αρκετούς από εσάς. Σήμερα, λοιπόν, θα μιλήσουμε για την αλλοίωση του οπαδικού μας dna. Και εξηγούμαι:
Γεννημένος το 1979, ανήκω στην κατηγορία εκείνων των οπαδών του ΑΠΟΕΛ που ανδρώθηκαν οπαδικά τη δεκαετία του 1990 στην Ανατολική του Μακαρίου. Ήταν τότε που έκαναν την εμφάνισή τους οι «Πορτοκαλί» και η κερκίδα του ΑΠΟΕΛ μας γινόταν η πιο οργανωμένη και η ισχυρότερη με διαφορά στην Κύπρο.
Ήταν, επίσης, την περίοδο εκείνη που ο κόσμος του ΑΠΟΕΛ αυξανόταν από παιχνίδι σε παιχνίδι, από χρονιά σε χρονιά. Για να φθάσουμε σήμερα στο σημείο να είμαστε οι πολυπληθέστεροι απ’ όλους, να καταρρίψουμε με πραγματικούς αριθμούς και όχι αοριστολογίες τον μύθο της, κάποτε λαοφιλέστερης ομάδας…
Σε όλη αυτή την πολύχρονη διαδρομή με το ΑΠΟΕΛ μέσα στα γήπεδα, είχαμε ως οπαδοί, όπως άλλωστε και η ομάδα μας, τόσο τις καλές όσο και τις κακές μας στιγμές. Περάσαμε στην εποχή του ΓΣΠ, ο κόσμος του ΑΠΟΕΛ ολοένα και αυξανόταν, το νέο γήπεδο της πρωτεύουσας γινόταν ένα πραγματικό κάστρο, μια απροσπέλαστη έδρα, στο άγγιγμα της οποίας τσουρουφλίζονταν (πάντα με ποδοσφαιρικούς όρους μιλώντας), όχι απλώς ομάδες του τοπικού πρωταθλήματος, αλλά και ομάδες ευρωπαϊκού βεληνεκούς, οι οποίες γονάτισαν μπροστά στη δύναμη του κόσμου του ΑΠΟΕΛ, υποκλίθηκαν στο μεγαλείο και τη δυναμική που αυτός ο κόσμος μετέδιδε στους ποδοσφαιριστές της ομάδας μας, χτίζοντας εκείνες τις ονειρεμένες, απίστευτες, ευρωπαϊκές επιτυχίες. Τις οποίες, παρεμπιπτόντως, ευελπιστούμε πως πολύ σύντομα θα επαναλάβουμε.
Ερχόμαστε, όμως, στα εντελώς πρόσφατα, στα σημερινά, στο δια ταύτα και στην ουσία αυτού του κειμένου. Και ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το να έλεγε κανείς πριν από μερικά χρόνια πως το ΑΠΟΕΛ θα μάζευε εννέα χιλιάδες κόσμο στο γήπεδο με αντίπαλο τον Ερμή, αυτό θα φάνταζε για πολλούς κάτι από απίθανο έως εξωπραγματικό, κάποιοι πιθανόν και να γελούσαν ειρωνικά. Όμως, για τα σημερινά δεδομένα του ΑΠΟΕΛ, ο αριθμός αυτός θεωρώ προσωπικά πως δεν είναι ικανοποιητικός, αρκεί ν’ αναλογιστούμε τον αριθμό των εισιτηρίων διαρκείας που έχουμε και τα οποία ξεπερνούν, αν δεν κάνω λάθος, τις οκτώ χιλιάδες.
Το θέμα μας, όμως, δεν είναι αυτό. Το ζήτημα δεν είναι ποσοτικό. Το πρόβλημα και η αλλοίωση του οπαδικού dna μας για την οποία μιλήσαμε στην αρχή, εντοπίζεται στο γεγονός πως εδώ και μερικά χρόνια, με αποκορύφωμα φέτος, το ΓΣΠ έπαψε να είναι η έδρα που όλοι γνωρίζαμε από άποψης ζωντάνιας, παλμού και πάθους από την κερκίδα. Μ’ εξαίρεση ελάχιστους αγώνες, μοιάζουμε να είμαστε στο γήπεδο λες και βρισκόμαστε στο θέατρο ή στην εκκλησία.
Δυτική και Ανατολική κερκίδα, χρειαζόμαστε «αίτηση» για να φωνάξουμε, φθάσαμε στο σημείο να πετυχαίνουμε γκολ και να μην σηκωνόμαστε από τη θέση μας για να πανηγυρίσουμε. Φθάσαμε στο σημείο, κάποιες φορές, οι φιλοξενούμενοι οπαδοί ν’ ακούγονται περισσότερο από εμάς μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Να είμαστε δέκα χιλιάδες κόσμος στο ΓΣΠ και η βουβαμάρα που επικρατεί σε Δυτική και Ανατολική (όπου ο υποφαινόμενος διατηρεί εδώ και αρκετά χρόνια διαρκείας μετά την μετακόμισή του από τη Νότια) να παραπέμπει σε… νεκροταφείο.
Είναι πολλοί οι λόγοι στο δικό μου μυαλό, που το ΓΣΠ έπαψε να είναι η καυτή έδρα του παρελθόντος. Πρώτα, είναι η αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης της κερκίδας μας. Γίναμε εν πολλοίς, μετά ειδικά τις μεγάλες ευρωπαϊκές επιτυχίες, οικογενειακή ομάδα και ταυτόχρονα κερκίδα. Γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, αποτελούν μια πολύ μεγάλη μερίδα του κόσμου που έρχεται στο γήπεδο, με αποτέλεσμα διαφορετικά να αντιμετωπίζουν και διαφορετικά να βιώνουν τους αγώνες. Αυτό, για να είμαι ξεκάθαρος, δεν είναι καθόλου κακό. Αντιθέτως, θέλουμε όλους στο γήπεδο, κανένας ΑΠΟΕΛίστας, ανεξαρτήτως φύλλου και ηλικίας, δεν περισσεύει. Όμως, δεν παύει να είναι νομίζω μια από τις αιτίες του φαινομένου, το οποίο αναλύουμε.
Πέραν τούτου, υπάρχει η άποψη που άκουσα και ίσως έχει βάση, πως ενδεχομένως να κορεστήκαμε ως οπαδοί από τις επιτυχίες, να έχουμε βάλει τον πήχη τόσο ψηλά, που δύσκολα ενθουσιαζόμαστε και ξεσηκωνόμαστε για «ασήμαντες» νίκες-επιτυχίες. Όμως, όποιος αισθάνεται κορεσμένος, πολύ απλά θα πρέπει ν’ αλλάξει ομάδα. Γιατί η λέξη κορεσμός δεν πρέπει να υπάρχει στο λεξιλόγιο κανενός οπαδού του ΑΠΟΕΛ, όπως ακριβώς απαιτούμε να μην υπάρχει στο λεξιλόγιο των διοικήσεων, προπονητών και ποδοσφαιριστών της ομάδας μας.
Υπάρχει όμως και μια άλλη υπαρκτή σημαντική παράμετρος, που οφείλουμε να την παραδεχθούμε για να τη διορθώσουμε. Πάρα πολλοί σε Δυτική και Ανατολική αρνούνται να ακολουθήσουν του ρυθμούς της Νότιας, γιατί ξενέρωσαν με πράξεις μικρής μεν, αισθητής δε, μερίδας των οργανωμένων, που μόνο ζημιά προκαλούν στην ομάδα μας.
Όσο σκληρό και αν ακούγεται, είναι πραγματική διαπίστωση πως αρκετός κόσμος αντιμετωπίζει με απαξίωση πλέον τη Νότια, θεωρώντας ότι κάποιοι από αυτούς που την αποτελούν, ευθύνονται για πράξεις και ενέργειες που κανέναν πραγματικό ΑΠΟΕΛίστα δεν τιμούν, και που στο τέλος της ημέρας ζημιώνουν αντί να βοηθούν την ομάδα μας.
Σε όλα αυτά, προσθέστε και τον παράγοντα συνθήματα, ως μάλλον τον πλέον καθοριστικό στο κατά πόσο παίρνει ή όχι φωτιά το ΓΣΠ. Γιατί η αλήθεια είναι πως υπάρχουν συνθήματα που ξεκινούν όπως πάντα από τη Νότια και πολύ εύκολα μεταδίδονται και ακολουθούνται απ’ όλο το γήπεδο δημιουργώντας εκπληκτική ατμόσφαιρα, αλλά υπάρχουν και συνθήματα(δυστυχώς τα περισσότερα) που δύσκολα θα βγουν από το στόμα ενός εξηντάρη για παράδειγμα, μιας γυναίκας, ενός παιδιού…
Αυτά που γράφω, σε καμία περίπτωση δεν θέλω να θεωρηθούν ως κριτική ή ως καταμερισμός ευθυνών σε οποιονδήποτε των οπαδών μας. Αντιθέτως! Μοναδικός λόγος για τον οποίο αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το θέμα, είναι γιατί πιστεύω πως το «εκ φύσεως ανώτεροι» των «πορτοκαλί» δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα την οποία όλοι οι ΑΠΟΕΛίστες, με πρώτους τους οργανωμένους και εμάς της γενιάς των «πορτοκαλί» του Μακαρίου Σταδίου (τους 35αρηδες-40ρηδες), μπορούμε και πρέπει να μεταλαμπαδεύσουμε στους νεότερους, στους γηραιότερους, στις γυναίκες και τα παιδιά της κερκίδας του ΑΠΟΕΛ του 2015.
Με τρόπο που να κάνουμε και πάλι το ΓΣΠ έδρα με όλη της σημασίας της λέξης, με τρόπο που είτε κάθεσαι στη Νότια είτε στη Δυτική είτε στη Ανατολική, να θυμάσαι πως πρώτα και πάνω απ’ όλα είμαστε όλοι ΑΠΟΕΛ.
Μπορούμε, πρέπει και επιβάλλεται, να ξαναβρούμε το χαμένο οπαδικό DNA μας. Να το ξαναβρούμε και να το επαναφέρουμε. Όπως τότε, που φώναζε η Ανατολική του Μακαρίου, απαντούσε η Δυτική, και σειόταν η Μακεδονίτισσα…!
Γ.Πλ.
