Τα ψυχολογικά (μας)…είναι πολλά

Μια στο κρύο και μια στη ζέστη. Κάπως έτσι μας έχει συνηθίσει το φετινό ΑΠΟΕΛ, αφού οι αλλοπρόσαλλες εμφανίσεις του, έχουν καταστήσει το γνωστό σύνθημα περί πολλών ψυχολογικών των αντιπάλων ν’ αφορά άμεσα και εμάς!

Γιατί οι ποδοσφαιριστές μας βάλθηκαν πραγματικά να μας κάνουν με τα ψυχολογικά, καθώς δεν ξέρουμε τι να αναμένουμε και ποιο ΑΠΟΕΛ να περιμένουμε να δούμε κάθε φορά που αγωνίζεται η ομάδα μας.

Είναι γι’ αυτό που φεύγοντας από το ΓΣΠ το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης, σε μεγάλη μερίδα του κόσμου υπήρχε διάχυτη μια γλυκόπικρη γεύση στα συναισθήματά του. Όσο οξύμωρο και αν φαντάζει αυτό έπειτα από μια πολύ καλή παρουσία του ΘΡΥΛΟΥ και μια επιβλητική νίκη επί της αιώνιας αντιπάλου, που μας εξασφαλίζει σε σχεδόν απόλυτο βαθμό την παρουσία μας στον τελικό του Κυπέλλου.

Όμως, αυτή η παθιασμένη και ουσιαστική εμφάνιση απέναντι στην Ομόνοια την Τετάρτη, ενίσχυσε την ύπαρξη του μεγάλου ερωτήματος που απασχολεί όλους μας. «Γιατί;» Γιατί η κατά γενική ομολογία ομάδα με το πληρέστερο και ποιοτικότερο ρόστερ να μην μπορεί να σταθεροποιήσει ένα υψηλό στάνταρ απόδοσης και να παρουσιάζει τραγικές εικόνες – ναυάγιου, όπως εκείνη που είδαμε στο ΓΣΖ απέναντι στην ΑΕΚ;

Γιατί ένα πρωτάθλημα που θα μπορούσαμε να το είχαμε καθαρίσει προ πολλού, να έχουμε αναγκαστεί μέσα από τις αλλοπρόσαλλες εμφανίσεις και αποτελέσματά μας, να παίζουμε έξι αγωνιστικές πριν από το τέλος με την πλάτη στον τοίχο και να εξαρτιόμαστε από τα αποτελέσματα των άλλων;

Όλα αυτά βεβαίως, λίγη σημασία έχουν για το τι θα γίνει απ’ εδώ και πέρα. Αυτό που έχει σημασία είναι οι ποδοσφαιριστές μας στους αγώνες που έχουν απομείνει, τόσο στο πρωτάθλημα όσο και στο κύπελλο, να παίξουν την μπάλα που ξέρουν και αναλογεί στις πραγματικές τους δυνατότητες, να μην εμφανιστούν ξανά στο γήπεδο άψυχοι, άχρωμοι και άοσμοι, λες και κάνουν αγγαρεία.

Η κατάκτηση και των δύο τίτλων περνά μέσα από το ποιο ΑΠΟΕΛ θα κατεβαίνει στους αγωνιστικούς χώρους στα επόμενα παιχνίδια. Κατ’ ακρίβεια, περνά μέσα από το κατά πόσο θα κατεβαίνει το ΑΠΟΕΛ, γιατί σε πολλούς αγώνες με αποκορύφωμα εκείνο με την ΑΕΚ στη Λάρνακα, πολύ απλά δεν κατέβηκε. Και προς Θεού, η νίκη της περασμένης Τετάρτης επ’ ουδενί λόγο να μην επιφέρει εφησυχασμό και τη γνωστή αλαζονεία που έχουμε, δυστυχώς, στο DNA μας ως ΑΠΟΕΛίστες και μας καταλαμβάνει μετά από επιτυχίες.

Άλλωστε, δεν πετύχαμε κάτι σπουδαίο, δεν κάναμε κανένα επίτευγμα, αλλά μόνο το αυτονόητο. Κερδίσαμε μια μικρομεσαίου ποδοσφαιρικού επιπέδου ποιότητας ομάδα, την οποία εμείς με την ανυπαρξία μας στους προηγούμενους τελευταίους δύο μεταξύ μας αγώνες στο πρωτάθλημα, κάναμε να φαντάζει «μεγάλη» και «σπουδαία».

Τα πράγματα είναι απλά. Τεχνική ηγεσία και ποδοσφαιριστές του ΑΠΟΕΛ συνεχίζουν απ’ εκεί που τέλειωσαν με την Ομόνοια και έτσι οι δύο τίτλοι παίρνουν πορεία προς τον Αρχάγγελο, αφήνοντας τα ψυχολογικά στους άλλους.

Διαφορετικά, επιδεινώνουν τη δική μας ήδη διαταραγμένη ψυχολογική κατάσταση και κατά πάσα πιθανότητα η υλοποίηση των φετινών μας στόχων κάνει φτερά. Ας αποφασίσουν οι ίδιοι, αρχής γενομένης από το ντέρμπι της μεθεπόμενης Κυριακής με τον Ερμή. Εκεί όπου θα φάνει και το αντίκρισμα ή όχι, της τριάρας επί της Ομόνοιας…

Γ.Πλ.