Να κλαις ή να γελάς;

Μια ισοπαλία στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» κόντρα στην Ανόρθωση, από μόνη της δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αποτυχία. Πόσο μάλιστα από τη στιγμή που η απώλεια δύο βαθμών δεν είχε συνέπειες στην προσπάθεια κατάκτησης του τίτλου.

Από την εξέλιξη ωστόσο του αγώνα και τον τρόπο που διαμορφώθηκε το εντυπωσιακό 3-3 προκύπτουν σημαντικά θέματα.

Κυριότερο εκ των οποίων, η τραγική αμυντική συμπεριφορά, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Κάθε επιθετική προσπάθεια του αντιπάλου προκαλούσε πανικό ή στη καλύτερη των περιπτώσεων κίνδυνο, ενώ εμπιστοσύνη δεν ενέπνεε ούτε η παρουσία του Διονύση Χιώτη κάτω από τα δοκάρια.

Προβληματική αγωνιστική συμπεριφορά η οποία δεν άλλαζε ούτε και όταν η ομάδα πετύχαινε γκολ ισοφάρισης. Νευρικότητα και λάθη ήταν το κύριο χαρακτηριστικό, σε βαθμό που ούτε η τεράστια κρισιμότητα του αγώνα δεν δικαιολογούσε, για μια ομάδα με εμπειρία σε πρωταθλητισμό και τέτοια κρίσιμα παιγνίδια.

Aν η εικόνα αυτή δεν άλλαζε στην μεγαλύτερη διάρκεια του δεύτερου ημιχρόνου, ίσως τώρα ο προβληματισμός να ήταν περισσότερος, οι αιτίες ωστόσο για την απογοητευτική παρουσία του πρώτου ημιχρόνου θα πρέπει άμεσα να εντοπιστούν.

Κερδισμένο ή χαμένο το ΑΠΟΕΛ από την ισοπαλία αυτή. Μισοάδειο ή μισογεμάτο το ποτήρι. Η εμφάνιση ξανά σοβαρών αδυναμιών και λαθών γέρνει την ζυγαριά στην αρνητική πλευρά της προέκτασης του 3-3. Η αποφυγή της ήττας σε ένα παιγνίδι στο οποίο συνεχώς το ΑΠΟΕΛ κυνηγούσε το σκορ και η διατήρηση κορυφής και διαφοράς, ισοζυγίζουν την κατάσταση.

Ίσως μάλιστα το γεγονός ότι ξεπέρασε στην ουσία ανώδυνα ένα από τα δυσκολότερα εμπόδια, από τα εναπομείναντα παιγνίδια, να δημιουργεί και καλύτερες προϋποθέσεις για τη συνέχεια.

Αρκεί να μην παρουσιάσει ξανά το ΑΠΟΕΛ και σε τόσο μεγάλο βαθμό παρόμοιες τάσεις αυτοκαταστροφής…

24sports.com.cy